Λοζεριάδα: τα ρέστα (και είναι και μπόλικα)

Φτάνοντας στο Finiels μας περίμενε μια ωραία έκπληξη. Το κάμπινγκ ήταν ένα από τα ωραιότερα που έχουμε επισκευτεί, ένα μικρό οικόπεδο στην πλαγιά δίπλα στο σπίτι της ιδιοκτήτριας. Οι θέσεις όχι πολλές αλλά καθαρά διαχωρισμένες η μία από την άλλη με δέντρα και πολλά λουλούδια. Στα συν ένας κοινόχρηστος χώρος με ένα σωρό πιατικά και καφετιέρες στη διάθεσή μας μαζί με την ψησταριά για την οποία είχε μπόλικα ξύλα. Η απόφαση ήταν εύκολη, θα μείνουμε μια έξτρα μέρα εδώ πάνω να χαλαρώσουμε αφού και οι πατούσες της κυρίας και ο ένας μου ώμος είχαν αρχίσει να έχουν θέματα από την πορεία. Το μόνο που θέλαμε ήταν την επόμενη μέρα να έχει καλό καιρό για να κάνουμε κανέναν περίπατο. 

Μπάμπουρας-σουπερστάρ

Στο κάμπινγκ του Finiels

Όντως, το επόμενο πρωί ήταν επιτέλους ηλιόλουστο και έτσι είπαμε να πάμε μια βόλτα ανεφοδιασμού μέχρι το Pont-de-Montvert, μια ώρα και κάτι στο ποδαράτο. Περιμέναμε ότι η διαδρομή θα είναι όμορφη μιας και ο ορεινός όγκος του Lozère κοντά στην κορυφή αποτελείται αποκλειστικά από γρανίτη και μπορούσαμε να δούμε από το χωριό τους σχηματισμούς παρακάτω. Απαλλαγμένοι πλέον από το βάρος των σακιδίων, φύγαμε προς τα κάτω.

Ο δρόμος προς το Pont-de-Montvert...

παραπέρα...

παραπέρα...

παραπέρα...

παραπέρα...

Η αρχιτεκτονική αλλάζει μαζί με το είδος της πέτρας.

Ματάρες μου!

Είστε όμως ολίγον κουτσομπόλες!

Ώσπου φτάσαμε.

Στο Pont-de-Montvert έγινε ο απαραίτητος ανεφοδιασμός σε ψωμί, φρούτα, τυρί και λίγο τσιτσί για να βάλουμε πάνω στη σχάρα. Είπαμε, σήμερα έχει ξεκούραση. Έπειτα κάναμε μια επίσκεψη στο ωραίο μουσείο που βρίσκεται εκεί και πήραμε τον ασφαλτόδρομο προς τα πάνω. Η ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ μας είχε προτείνει να κάνουμε οτοστόπ για την επιστροφή ώστε να αποφύγουμε τις ανηφόρες μεσημερίατικα. Άλλωστε όπως φάνηκε και τις επόμενες μέρες, εξ'αιτίας των κακών συγκοινωνιών και της αραιής κατοίκισης, είναι ένα από τα κυριότερα μέσα μετακίνησης στο Lozère.

Σταμάτησε να μας πάρει το τέταρτο αμάξι που κάναμε σινιάλο, μια μάνα με τον μπόμπιρα στο πίσω κάθισμα. Όχι κι άσχημα για πρώτη φορά. Στο Finiels η μόνη δουλειά που έμενε να κάνω ήταν να τηλεφωνήσω στο κάμπινγκ της επόμενης στάσης να δω τι παίζει, μιας και δεν είχε απαντήσει ποτέ στο email που είχα στείλει προ εβδομάδας. Όλα ΟΚ όμως. Να σημειωθεί πάντως ότι λόγω απουσίας σήματος κινητής εκεί πάνω η κλήση έγινε από τον τηλεφωνικό θάλαμο στην άκρη του χωριού. Είχα χρόνια να το κάνω αυτό. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε στο κάμπινγκ με ανάγνωση βιβλίων, κουβέντα και μασούλημα.

Μασούλημα.

Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαμε κόσμο στα μονοπάτια. Το πρωί ξεκινήσαμε μετά από τον καφέ και πήραμε τον δρόμο που μας έφερε στο Finiels. Πριν την κορυφή όμως στρίψαμε σε μια διασταύρωση και βγήκαμε σε χωματόδρομο που κινούταν παράλληλα και λίγο χαμηλότερα από την κορυφογραμμή, έχοντας κατεύθυνση βορειοδυτική. Το μενού είχε μια αρκετά μακρυά διαδρομή ως το μικρό κτηνοτροφικό χωριό La Fage, ευτυχώς χωρίς πολλά ανεβάσματα.

Κάπως έτσι δηλαδή, μέσα στα δέντρα και με τον ήλιο ντάλα.

Μετά βγήκαμε πάνω και ρίχναμε κλεφτές ματιές προς Aubrac μεριά.

Χοντρά γελάδια. Έχει μπόλικο φαϊ εκεί.

Ο σταυρός του Maître Vidal. Σχεδόν φτάσαμε. 

Εδώ κάνω μικρή παύση για ιστοριούλα. Όπως διάβασα ο Vidal ήταν βοσκός που πήγε να δει το κορίτσι του ένα καλοκαίρι και έμεινε παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να τον πιάσει ο χειμώνας. Αυτός αποφάσισε παρόλα αυτά να φύγει με το κοπάδι και πέθανε σε χιονοθύελλα πάνω στο βουνό. Ο σταυρός μπήκε στη μνήμη του.

Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στο La Fage, χωριό γνωστό για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του.

Το καμπαναριό και ο κοινόχρηστος ξυλόφουρνος.

Με την μεσημεριανή ζέστη στα φόρτε της φτάσαμε στον προορισμό μας και βρήκαμε τον ξενώνα που υποτίθεται ότι διαθέτει και χώρο για σκηνές εκεί δεν ήταν κανείς. Χτυπάμε πόρτες και ρωτάμε από δω κι από κει αλλά μάταια. Οι ιδιοκτήτες είναι μάλλον στα ζώα τους ή κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Στο μεταξύ δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει χώρος για σκηνές γύρω-γύρω αλλά προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας. Χαλαρώνουμε λοιπόν και περιμένουμε για τρία τεταρτάκια μέχρι που έρχεται μια κυρία.

-Καλησπέρα, είστε η ιδιοκτήτρια;
-Όχι, είναι η νύφη μου. Θα έρθει σε μια ώρα περίπου. Ήρθατε για να μείνετε;
-Ναι.
-Σας περιμένουν;
-Ναι. Κλείσαμε θέση για την σκηνή μας.
-Και σας είπαν ότι μπορείτε να βάλετε σκηνή;
-Ναι.

Όσο να'ναι μας ανησύχησε η τελευταία της ερώτηση. Αφότου έριξε μια ματιά γύρω από το σπίτι για να δει αν έχει κάπου χώρο μας είπε να την ακολουθήσουμε. Θα μας πήγαινε σε έναν χώρο που έχουν στην άκρη του χωριού.

Εδώ!

Υπέροχη πλαγιά έτσι δεν είναι; Το μόνο οριζόντιο και ταυτόχρονα επίπεδο μέρος του χωραφιού ήταν κάτω από ένα δέντρο που δένανε το άλογο και τον γαϊδαράκο τους και ήταν τίγκα στις σβουνιές. Μας το υπέδειξε τρεις φορές ως το καλύτερο σημείο. Ευγενικά έδειξα προτίμηση σε μια άλλη γωνιά ενώ η κυρία μου με κοιτούσε με το βλέμμα "πάμε να φύγουμε". Αλλά πού να πάμε; Τελικά στήσαμε και αν κρίνω από τα ζουζούνια που βολόδερναν εκεί πέρα είμασταν τυχεροί που βρήκαμε την μεθεπομένη πάνω μας μόνο τρία τσιμπούρια. Μετά ανεβήκαμε στον ξενώνα για μπάνιο και μαγείρεμα.

Το ονόμασα μέλανα μεζέ: στάρι με μανιτάρια και μπεϊκόνι. Ωραιότατο.

Το βράδυ ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Όπως και κάθε νύχτα σήκωσε δυνατό αέρα αλλά αυτήν τη φορά είμασταν τελείως αφύλαχτοι και το αντίσκηνο χόρευε. Στα πλην και το γεγονός ότι είμασταν σε πλαγιά και αναγκαζόμασταν κάθε τρεις και λίγο να σκαρφαλώνουμε ξανά προς τα πάνω. Ευτυχώς το πρωί είμασταν ακόμη στη θέση μας. Τα φορτώσαμε όλα κακήν-κακώς και φύγαμε πετώντας από εκεί.

Τελευταία μέρα πορείας και ελαφρώς κοντύτερη, από τις πιο ενδιαφέρουσες πάντως μιας και θα διασχίζαμε το Cham des Bondons, ένα μικρό οροπέδιο με την δεύτερη μεγαλύτερη συγκέντρωση μενίρ στη Γαλλία (154 τεμάχια) μετά το Carnac.

Οι δύο χαρακτηριστικές κορυφές. 

Να το πιο γνωστό.

Είχε πλάκα, όπου και να κοιτούσες έβλεπες άλλα 2-3.

Πιο κάτω...

Μόλις τελειώσαν τα μενίρ φτάσαμε στο Combettes. Πλέον είχαμε μπει στην τελική ευθεία για το Ispagnac και για πρώτη φορά πιστεύαμε πραγματικά ότι θα βγάλουμε όλη την προγραμματισμένη διαδρομή.

Στο Combettes.

Nozières

Στο Nozières φτάσαμε μεσημέρι και είπαμε να κάνουμε μια μικρή στάση πριν το τελευταίο διωράκι πεζοπορίας. Φτάσαμε στη βρύση του χωριού και προσπαθούσα να καταλάβω τι έγραφε η αναρτημένη ανακοίνωση από τον Δήμο. Φαίνεται πως το 2009 ένα φορτηγό με χημικά ανατράπηκε στον δρόμο που περνάει πάνω από το χωριό και μόλυνε τα νερά. Από τα λεγόμενα δεν ήμουν σίγουρος αν πλέον ήταν εντάξει. Τότε ήρθε βιαστικά από τον πάνω δρόμο μια εβδομηντάχρονη με τα ρούχα του κήπου, μας έδωσε ένα κλειστό μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό και πιάσαμε την κουβέντα.

"Ναι είχε γίνει το ατύχημα αλλά πάνε χρόνια πια και τώρα το νερό είναι εντάξει κι εγώ πίνω χωρίς πρόβλημα αλλά αν έχετε αμφιβολία πάρτε το εμφιαλωμένο να πιείτε και εγώ σας είδα από όταν μπαίνατε στο χωριό και ήρθα γιατί σας νόμιζα για άλλους όμως είναι μικρό το χωριό και δεν έχει κόσμο πλέον είμαι εγώ και ο αγρότης στο παρακάτω σπίτι που μένουμε μόνιμα και τα υπόλοιπα είναι εξοχικά Μαρσεγέζων ξέρετε εγώ δούλευα στο ταχυδρομείο στη Νίκαια και μόλις βγήκα στη σύνταξη γύρισα εδώ στο πατρικό μου αλλά δεν ξέρω μάλλον φέτος θα πάω κι εγώ τον χειμώνα στον γιο μου στο Mende και κρίμα που έχει μείνει έτσι ο τόπος οι μόνοι καινούργιοι είναι κάποιοι που ήρθαν και έκαναν κατάληψη στα κάτω χωράφια και βάλανε ζώα αλλά πάλι καλά να λες που ήρθε κάποιος να ζήσει εδώ, όχι ευχαριστώ δεν θέλω παστέλι θα πάω να φάω τώρα γιατί πήγε 12. Καλό σας δρόμο."

Ανάσα.

Αξιαγάπητη πάντως. Ποιός ξέρει από πότε είχε να μιλήσει σε άνθρωπο. Από το Nozières λοιπόν πήραμε ένα παλιό μονοπάτι που κατεβαίνει μέσα σε μια ρεματιά και σε βγάζει 1-2 χιλιόμετρα πριν το Ispagnac. Εκεί μας βλέπει ένας πενηντάρης και βγαίνει από το σπίτι να μας πιάσει κουβέντα γιατί κι αυτός περπατάει πολύ και του έκανε εντύπωση που κάποιος κατέβηκε από το παλιό μονοπάτι. Αν ξανακούσω από κανέναν ότι οι Γάλλοι είναι σνομπ και ακοινώνητοι θα τον βάλω σε μια πτήση για Παρίσι να βρει αυτό που ψάχνει!

Έξω από το Ispagnac.

Εμείς πάντως είχαμε επιτέλους φτάσει! Ο Λοράν και η Μαγκαλί ήταν φυσικά εκεί για να μας υποδεχτούν κι έτσι αράξαμε δυο μέρες να ξεκουραστούμε από τα 90+km της συνολικής πενθήμερης πεζοπορίας. Το επόμενο πρωί στο Ispagnac είχε αγορά (τι βολικό!) και έτσι ετοιμάσαμε το εορταστικό γεύμα. Αγοράσαμε δύο caillettes, τις ταιριάξαμε με λίγο κουσκούς που είχε απομείνει...

Τρίψαμε από πάνω λίγο από αυτόν τον Χάρο...

Σαλατούλα...

Κι ένα μεζεδάκι για την κυρία που της αρέσουν κάτι τέτοια και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους!

Λοζεριάδα πάρτ τζβάι

Το μεγάλο ερώτημα για την επόμενη μέρα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας μετά την εξουθενωτική πορεία ως το (Le) Bleymard. Βλέπεις η συγκεκριμένη μέρα προέβλεπε την μεγαλύτερη υψομετρικά ανάβαση όλης της ιστορίας, μέχρι την κορυφη του Mont Lozère (1699m, δεν είναι και το Έβερεστ, το ξανάπαμε). Ξυπνήσαμε και τα πράγματα φαίνονταν καλά: νιώθαμε ακόμη τα πόδια μας. Μαζέψαμε το σπιτικό και τα απλωμένα μας ρούχα (που πλύθηκαν δεύτερη φορά με την βραδυνή βροχή) και ξεκινήσαμε. Για πρωινό είχε μια καλή ανηφόρα μέχρι το τελευταίο διάσελο που περάσαμε την προηγουμένη και μετά πιάσαμε άλλον δρόμο που ανηφόριζε μέσα στο δάσος. Ο καιρός παρέμενε βαρύς και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να μας ρίξει βροχή. Στο εντωμεταξύ παρατηρούσαμε την πανίδα της περιοχής...

Δεινοσάλιαγκας/Σαλιγάτορας αλά Λοζεριέν

Με αργό βήμα συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε μέχρι το Chalet Bleymard όπου βρίσκεται το χιονοδρομικό της περιοχής και διάφορα ξενοδοχειοσαλέ όπως φανερώνει και τ'όνομά του. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για να πιούμε έναν καφέ της επιβράβευσης, μιας και είχαμε καλύψει την μισή ανηφόρα ως την κορυφή. Μπήκαμε μέσα σε ένα ξενοδοχείο και διασταυρωθήκαμε με διάφορους γκλαμουροτουρίστες που ανέβηκαν στο βουνό με τις κούρσες τους για να εξασκηθούν στις πολεμικές τέχνες στο φυσικό περιβάλλον και να ενωθεί το τσι τους με τον κόσμος ή ό,τι άλλο σκατά κάναν. Ντελίριο. Σταματάω εδώ. Μπήκαμε λοιπόν να πιούμε τον καφέ μας, η κυρία πήγε πάνω στις τουαλέτες να πλύνει τα χέρια της και μετά κατέβηκε και ήπιαμε τις μπύρες μας. Ναι, είχε πάει 12. Έπειτα η ανηφόρα ξεκίνησε και πάλι.   

Με πέτρες σπαρμένος ο δρόμος για την κορυφή (πίσω δεξιά).

Χορτάρι να χορτάσουν όλα τα γελάδια της περιοχής. Για την ακρίβεια είναι τύρφη.

Όσο πλησιάζαμε στην κορυφή ο αέρας αγρίευε. Είχαμε φορέσει πλέον μπλούζες, αντιανεμικά, φουλάρια και ό,τι άλλο υπήρχε για να προστατευτούμε αλλά μάταια. Τουλάχιστον από πάνω θα βλέπαμε την φημισμένη θέα της κορυφής του Lozère: ανατολικά τις Άλπεις μέχρι τα Ecrins, λίγο πιο κάτω το Mont Ventoux, βορειοανατολικά τα βουνά του Ardèche, βορειοδυτικά το Aubrac και το Cantal και νότια αν ο καιρός είναι καθαρός την Μεσόγειο. 

Ατυχία φίλος, την επόμενη φορά. Ελπίζω να μην κουράστηκες να έρθεις ως εδώ!

Κάπως έτσι ξεκίνησε βιαστικά και η κατάβαση προς το Finiels ώστε να φυλαχτούμε από τον βοριά. Καιρός ήταν, ως εκεί την είχαμε βγάλει μόνο με παστέλια!

Δεν ήταν όμως τόσο χαριτωμένη όσο περιμέναμε, το βουνό είναι σπαρμένο
 με γρανίτες (τα πετρώματα ρε, όχι τα παγωτά!).

Πετύχαμε και 5-6 τέτοια νεκροταφεία δέντρων. 

Τυπική εικόνα της περιοχής.

Παρόμοιο κλισέ. 

Ώσπου επιτέλους φάνηκε!

Βέβαια στην φωτό από πάνω δεν είναι το Finiels αλλά το Souteyran, λίγες εκατοντάδες μέτρα απόσταση. Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει όμως. Μάλλον όπως και ο χάρτης της διαδρομής...

Λοζεριάδα πάρτ ένα

...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν. Πριν ένα μήνα είχαμε κάνει την πρώτη μας εκδρομή/επιδρομή στο Lozère και επιστρέφοντας είχαμε διασχίσει με το αυτοκίνητο το βουνό από το οποίο ονομάστηκε όλος ο νομός. Εκεί κατέβηκε και η φαεινή ιδέα: να κάνουμε αντίστροφα αυτήν τη δίωρη διαδρομή ποδαράτοι με όλα τα συμπράγκαλα στην πλάτη και διαμονή αποκλειστικά σε κάμπινγκ. Έτσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός. Βέβαια δεν μιλάμε για το κέντρο του κόσμου, οπότε οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Παρόλα αυτά υπήρχε ένα κάμπινγκ σε κάθε σημείο που υπολόγιζα να διανυκτερεύσουμε. Βολικό αυτό. 

Το πρωί της πρώτης μέρας προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε γρήγορα τους δύο σκορπιούς που βόλταραν αμέριμνα στο ταβάνι πάνω από το κεφάλι μας. Αφού τους κατέρριψα φορτωθήκαμε τους σάκους και φύγαμε. Το αμάξι χρησιμοποιήθηκε μόνο μέχρι το διπλανό χωριό από όπου και πήραμε το λεωφορείο για τη Νιμ και από εκεί συνεχίσαμε με το τρένο-υπόθετο (παίζει και πιο κοντό, ίσως την επόμενη φορά) ως το Villefort που θα διανυκτερεύαμε.

Άλλος για Λιανοκλάδι;

-Πού είναι το κάμπινγκ πού θα μείνουμε; Ρώτησε μόλις βγήκαμε από τον σταθμό.
-Λίγο έξω από το χωριό. Να, έχει και ταμπέλα, απάντησα με σιγουριά.

Ξεκινήσαμε προς την κατεύθυνση που υπέδειξα και εγώ αλλά και η ταμπέλα. Λίγο έξω από το χωριό έχει έναν παραθεριστικό οικισμό. Γαμώτο, εδώ έπρεπε να είναι σύμφωνα με τον γούγλη αλλά δεν το βλέπω... Βλέπω όμως μια ταμπέλα που λέει ότι είμαστε στον σωστό δρόμο αλλά πρέπει να περπατήσουμε άλλα τρία χιλιόμετρα. Διάολε, την πατήσαμε. Αυτά τα χιλιόμετρα θα προστεθούν στην αυριανή πορεία που είναι ήδη μια εικοσάρα. Και το σακίδιο ρε γαμώτο, βαρύ βγήκε τελικά. Λες να φταίει εκείνο το πεπόνι που έχωσα μέσα για να μην το πετάξουμε;

Μέσα στην μεσημεριανή ζέστη φτάσαμε τελικά στον προορισμό της ημέρας. Τα αφεντικά έλειπαν και η κόρη μας είπε να στήσουμε όπου μας κάνει κέφι. Ωραίο μέρος, με ποταμάκι και καταρράκτες ακριβώς δίπλα. Στήσιμο της έπαυλης και γρήγορα για μαγείρεμα. Τα αποξηραμένα κρεμμύδια αποδείχτηκαν πολύ πρακτικά και σύντομα είχαμε μπροστά μας από ένα σταροντοματοσκορδοκρεμμυδόπραμα με μπόλικο ζουμί για να βουτάμε. Έφαγα και όλο το πεπόνι. Μετά χώνεψη και βόλτα πίσω στο Villefort για προμήθεια τοπικών προϊόντων και καφεδάκι στα γρήγορα.

Το επόμενο πρωί ο καιρός ήταν δροσερός και ο ουρανός γκρι. Αν δεν μας βρέξει καλά θα είμαστε, σκεφτήκαμε. Φάγαμε πρωινό στα γρήγορα, μαζέψαμε και φύγαμε. Πρώτα περάσαμε από το Le Pouget. Αν δεν είχα κάνει λάθος με την θέση του κάμπινγκ δεν θα το βλέπαμε (να τα λέμε αυτά).

Να, το είδαμε. Βασικά το ειχαμε δει από την προηγούμενη μέρα.

Το βουνό πλέον μετά από τον παρατεταμένο χειμώνα και τις πολλές βροχές είχε ανθίσει για τα καλά.

Στο διάσελο μετά το Villefort.

Αυτά τα κιτρινάκια θα παίξουν πολύ τις επόμενες ημέρες.

Η διαδρομή ακολουθούσε αποκλειστικά μικρούς χωματόδρομους, σε λιβάδια και δασωμένες περιοχές. Τα ρέματα κατέβαζαν μπόλικο νερό.

Το πρώτο checkpoint της διαδρομής ήταν ο οικισμός L'Habitarelle όπου φτάσαμε χαρούμενοι μετά από μιάμιση ώρα περίπου. Όταν είδαμε στον χάρτη πόσο μας μένει, η χαρά πέταξε...

Η Αμπιταρέλα, όπως εξελληνίστηκε το όνομα εκείνη τη μέρα.

Από εκείνο το σημείο ο δρόμος πήγαινε από οικισμό σε οικισμό, μέσα από τα χωράφια όπου όλοι οι κτηνοτρόφοι εκείνες τις μέρες μάζευαν τα στάχυα τους.

Μαστόρια οι δικοί σου, ούτε χιλιοστό χαμένο.

Ο ήλιος ανέβαινε, η ζέστη μαζί με την υγρασία ήταν έντονες και το στομάχι είχε αρχίσει να παραπονιέται. Η συζήτηση άρχισε να περιστρέφεται στο πού και πότε θα φάμε. Ίσως στο Pomaret που είναι και στο μέσον περίπου της διαδρομής. Προς το παρόν ας ξαποστάσουμε εδώ στο Bergognon που είναι και μεγαλούτσικο χωριό με σπίτια πάνω από μικρούς σταύλους, να γεμίσουμε και τα μπουκαλάκια από τη βρύση.

-Είχε μια ταμπέλα στην πόρτα του σταύλου δίπλα στη βρύση, είπα καθώς βγαίναμε από το χωριό.
-Τι έλεγε;
-Δεν κατάλαβα ακριβώς, κάτι για κτηνιατρική υπηρεσία και κρούσμα φυματίωσης...

Ως το Pomaret που ξαπλώσαμε σε αυτό το γρασίδι δεν μας είχε πιάσει βήχας...

Μετά το Pomaret έπρεπε να σφίξουμε τα δόντια γιατί από εκεί ξεκινούσαν οι ανηφόρες. Έπρεπε να πιάσουμε ένα διάσελο για να βγούμε στο Cubières και μετά ένα δεύτερο, ακόμη ψηλότερα. Είχαμε ήδη κάνει δεκάξι χιλιόμετρα κι ας μην το ξέραμε. Φτάνοντας στην είσοδο του χωριού εξουθενωμένοι την πέσαμε σε μια σκιά στο πλάι του δρόμου, ξεφορτώσαμε και βγάλαμε να φάμε, με τους οδηγούς να περνάν μπροστά μας και να κορνάρουν.

Ξεκινώντας και πάλι μας πέρασε για πρώτη φορά η σκέψη να αλλάξουμε το πρόγραμμα. Στο Cubières έχει ένα μικρό ξενοδοχείο και η ιδέα ενός ζεστού μπάνιου και ενός κρεβατιού, ενώ ο καιρός βάραινε αρκετά από πάνω μας ήταν σίγουρα ελκυστική. Είπαμε όμως όχι τελικά και τραβήξαμε δρόμο για το δεύτερο διάσελο στα 1180m.

Η διαδρομή και πάλι μέσα από δέντρα.

Το Neyrac ήταν ο τελευταίος οικισμός που περάσαμε.

Μετά από μια ώρα είμασταν πάνω στο διάσελο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα μίνι-οροπέδιο. Ο καιρός άνοιξε και σκεφτόμασταν πλέον ότι μας μένει μόνο μια γρήγορη κατάβαση ως το Le Bleymard!

Το όμορφο οροπέδιο.

Η κατάβαση στο Le Bleymard. Φτάσαμε.

Μπήκαμε στο χωριό και βάλαμε πλώρη για τον φούρνο τον οποίο και κουρσέψαμε από ψωμιά, croc monsieur και χυμούς πορτοκάλι. Στο δημοτικό κάμπινγκ στην άκρη του χωριού πλυθήκαμε και ετοιμάσαμε το βραδυνό της ημέρας, νουντλς με μανιτάρια. Όχι κι άσχημα για πρώτη μέρα. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έπεσα έξω στον υπολογισμό της απόστασης και τελικά κάναμε 27 και κάτι χιλιόμετρα!

Αν δεν με πιστεύεις, εδώ είναι κι ο χάρτης!