Λοζεριάδα: τα ρέστα (και είναι και μπόλικα)

Φτάνοντας στο Finiels μας περίμενε μια ωραία έκπληξη. Το κάμπινγκ ήταν ένα από τα ωραιότερα που έχουμε επισκευτεί, ένα μικρό οικόπεδο στην πλαγιά δίπλα στο σπίτι της ιδιοκτήτριας. Οι θέσεις όχι πολλές αλλά καθαρά διαχωρισμένες η μία από την άλλη με δέντρα και πολλά λουλούδια. Στα συν ένας κοινόχρηστος χώρος με ένα σωρό πιατικά και καφετιέρες στη διάθεσή μας μαζί με την ψησταριά για την οποία είχε μπόλικα ξύλα. Η απόφαση ήταν εύκολη, θα μείνουμε μια έξτρα μέρα εδώ πάνω να χαλαρώσουμε αφού και οι πατούσες της κυρίας και ο ένας μου ώμος είχαν αρχίσει να έχουν θέματα από την πορεία. Το μόνο που θέλαμε ήταν την επόμενη μέρα να έχει καλό καιρό για να κάνουμε κανέναν περίπατο. 

Μπάμπουρας-σουπερστάρ

Στο κάμπινγκ του Finiels

Όντως, το επόμενο πρωί ήταν επιτέλους ηλιόλουστο και έτσι είπαμε να πάμε μια βόλτα ανεφοδιασμού μέχρι το Pont-de-Montvert, μια ώρα και κάτι στο ποδαράτο. Περιμέναμε ότι η διαδρομή θα είναι όμορφη μιας και ο ορεινός όγκος του Lozère κοντά στην κορυφή αποτελείται αποκλειστικά από γρανίτη και μπορούσαμε να δούμε από το χωριό τους σχηματισμούς παρακάτω. Απαλλαγμένοι πλέον από το βάρος των σακιδίων, φύγαμε προς τα κάτω.

Ο δρόμος προς το Pont-de-Montvert...

παραπέρα...

παραπέρα...

παραπέρα...

παραπέρα...

Η αρχιτεκτονική αλλάζει μαζί με το είδος της πέτρας.

Ματάρες μου!

Είστε όμως ολίγον κουτσομπόλες!

Ώσπου φτάσαμε.

Στο Pont-de-Montvert έγινε ο απαραίτητος ανεφοδιασμός σε ψωμί, φρούτα, τυρί και λίγο τσιτσί για να βάλουμε πάνω στη σχάρα. Είπαμε, σήμερα έχει ξεκούραση. Έπειτα κάναμε μια επίσκεψη στο ωραίο μουσείο που βρίσκεται εκεί και πήραμε τον ασφαλτόδρομο προς τα πάνω. Η ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ μας είχε προτείνει να κάνουμε οτοστόπ για την επιστροφή ώστε να αποφύγουμε τις ανηφόρες μεσημερίατικα. Άλλωστε όπως φάνηκε και τις επόμενες μέρες, εξ'αιτίας των κακών συγκοινωνιών και της αραιής κατοίκισης, είναι ένα από τα κυριότερα μέσα μετακίνησης στο Lozère.

Σταμάτησε να μας πάρει το τέταρτο αμάξι που κάναμε σινιάλο, μια μάνα με τον μπόμπιρα στο πίσω κάθισμα. Όχι κι άσχημα για πρώτη φορά. Στο Finiels η μόνη δουλειά που έμενε να κάνω ήταν να τηλεφωνήσω στο κάμπινγκ της επόμενης στάσης να δω τι παίζει, μιας και δεν είχε απαντήσει ποτέ στο email που είχα στείλει προ εβδομάδας. Όλα ΟΚ όμως. Να σημειωθεί πάντως ότι λόγω απουσίας σήματος κινητής εκεί πάνω η κλήση έγινε από τον τηλεφωνικό θάλαμο στην άκρη του χωριού. Είχα χρόνια να το κάνω αυτό. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε στο κάμπινγκ με ανάγνωση βιβλίων, κουβέντα και μασούλημα.

Μασούλημα.

Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαμε κόσμο στα μονοπάτια. Το πρωί ξεκινήσαμε μετά από τον καφέ και πήραμε τον δρόμο που μας έφερε στο Finiels. Πριν την κορυφή όμως στρίψαμε σε μια διασταύρωση και βγήκαμε σε χωματόδρομο που κινούταν παράλληλα και λίγο χαμηλότερα από την κορυφογραμμή, έχοντας κατεύθυνση βορειοδυτική. Το μενού είχε μια αρκετά μακρυά διαδρομή ως το μικρό κτηνοτροφικό χωριό La Fage, ευτυχώς χωρίς πολλά ανεβάσματα.

Κάπως έτσι δηλαδή, μέσα στα δέντρα και με τον ήλιο ντάλα.

Μετά βγήκαμε πάνω και ρίχναμε κλεφτές ματιές προς Aubrac μεριά.

Χοντρά γελάδια. Έχει μπόλικο φαϊ εκεί.

Ο σταυρός του Maître Vidal. Σχεδόν φτάσαμε. 

Εδώ κάνω μικρή παύση για ιστοριούλα. Όπως διάβασα ο Vidal ήταν βοσκός που πήγε να δει το κορίτσι του ένα καλοκαίρι και έμεινε παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να τον πιάσει ο χειμώνας. Αυτός αποφάσισε παρόλα αυτά να φύγει με το κοπάδι και πέθανε σε χιονοθύελλα πάνω στο βουνό. Ο σταυρός μπήκε στη μνήμη του.

Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στο La Fage, χωριό γνωστό για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του.

Το καμπαναριό και ο κοινόχρηστος ξυλόφουρνος.

Με την μεσημεριανή ζέστη στα φόρτε της φτάσαμε στον προορισμό μας και βρήκαμε τον ξενώνα που υποτίθεται ότι διαθέτει και χώρο για σκηνές εκεί δεν ήταν κανείς. Χτυπάμε πόρτες και ρωτάμε από δω κι από κει αλλά μάταια. Οι ιδιοκτήτες είναι μάλλον στα ζώα τους ή κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Στο μεταξύ δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει χώρος για σκηνές γύρω-γύρω αλλά προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας. Χαλαρώνουμε λοιπόν και περιμένουμε για τρία τεταρτάκια μέχρι που έρχεται μια κυρία.

-Καλησπέρα, είστε η ιδιοκτήτρια;
-Όχι, είναι η νύφη μου. Θα έρθει σε μια ώρα περίπου. Ήρθατε για να μείνετε;
-Ναι.
-Σας περιμένουν;
-Ναι. Κλείσαμε θέση για την σκηνή μας.
-Και σας είπαν ότι μπορείτε να βάλετε σκηνή;
-Ναι.

Όσο να'ναι μας ανησύχησε η τελευταία της ερώτηση. Αφότου έριξε μια ματιά γύρω από το σπίτι για να δει αν έχει κάπου χώρο μας είπε να την ακολουθήσουμε. Θα μας πήγαινε σε έναν χώρο που έχουν στην άκρη του χωριού.

Εδώ!

Υπέροχη πλαγιά έτσι δεν είναι; Το μόνο οριζόντιο και ταυτόχρονα επίπεδο μέρος του χωραφιού ήταν κάτω από ένα δέντρο που δένανε το άλογο και τον γαϊδαράκο τους και ήταν τίγκα στις σβουνιές. Μας το υπέδειξε τρεις φορές ως το καλύτερο σημείο. Ευγενικά έδειξα προτίμηση σε μια άλλη γωνιά ενώ η κυρία μου με κοιτούσε με το βλέμμα "πάμε να φύγουμε". Αλλά πού να πάμε; Τελικά στήσαμε και αν κρίνω από τα ζουζούνια που βολόδερναν εκεί πέρα είμασταν τυχεροί που βρήκαμε την μεθεπομένη πάνω μας μόνο τρία τσιμπούρια. Μετά ανεβήκαμε στον ξενώνα για μπάνιο και μαγείρεμα.

Το ονόμασα μέλανα μεζέ: στάρι με μανιτάρια και μπεϊκόνι. Ωραιότατο.

Το βράδυ ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Όπως και κάθε νύχτα σήκωσε δυνατό αέρα αλλά αυτήν τη φορά είμασταν τελείως αφύλαχτοι και το αντίσκηνο χόρευε. Στα πλην και το γεγονός ότι είμασταν σε πλαγιά και αναγκαζόμασταν κάθε τρεις και λίγο να σκαρφαλώνουμε ξανά προς τα πάνω. Ευτυχώς το πρωί είμασταν ακόμη στη θέση μας. Τα φορτώσαμε όλα κακήν-κακώς και φύγαμε πετώντας από εκεί.

Τελευταία μέρα πορείας και ελαφρώς κοντύτερη, από τις πιο ενδιαφέρουσες πάντως μιας και θα διασχίζαμε το Cham des Bondons, ένα μικρό οροπέδιο με την δεύτερη μεγαλύτερη συγκέντρωση μενίρ στη Γαλλία (154 τεμάχια) μετά το Carnac.

Οι δύο χαρακτηριστικές κορυφές. 

Να το πιο γνωστό.

Είχε πλάκα, όπου και να κοιτούσες έβλεπες άλλα 2-3.

Πιο κάτω...

Μόλις τελειώσαν τα μενίρ φτάσαμε στο Combettes. Πλέον είχαμε μπει στην τελική ευθεία για το Ispagnac και για πρώτη φορά πιστεύαμε πραγματικά ότι θα βγάλουμε όλη την προγραμματισμένη διαδρομή.

Στο Combettes.

Nozières

Στο Nozières φτάσαμε μεσημέρι και είπαμε να κάνουμε μια μικρή στάση πριν το τελευταίο διωράκι πεζοπορίας. Φτάσαμε στη βρύση του χωριού και προσπαθούσα να καταλάβω τι έγραφε η αναρτημένη ανακοίνωση από τον Δήμο. Φαίνεται πως το 2009 ένα φορτηγό με χημικά ανατράπηκε στον δρόμο που περνάει πάνω από το χωριό και μόλυνε τα νερά. Από τα λεγόμενα δεν ήμουν σίγουρος αν πλέον ήταν εντάξει. Τότε ήρθε βιαστικά από τον πάνω δρόμο μια εβδομηντάχρονη με τα ρούχα του κήπου, μας έδωσε ένα κλειστό μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό και πιάσαμε την κουβέντα.

"Ναι είχε γίνει το ατύχημα αλλά πάνε χρόνια πια και τώρα το νερό είναι εντάξει κι εγώ πίνω χωρίς πρόβλημα αλλά αν έχετε αμφιβολία πάρτε το εμφιαλωμένο να πιείτε και εγώ σας είδα από όταν μπαίνατε στο χωριό και ήρθα γιατί σας νόμιζα για άλλους όμως είναι μικρό το χωριό και δεν έχει κόσμο πλέον είμαι εγώ και ο αγρότης στο παρακάτω σπίτι που μένουμε μόνιμα και τα υπόλοιπα είναι εξοχικά Μαρσεγέζων ξέρετε εγώ δούλευα στο ταχυδρομείο στη Νίκαια και μόλις βγήκα στη σύνταξη γύρισα εδώ στο πατρικό μου αλλά δεν ξέρω μάλλον φέτος θα πάω κι εγώ τον χειμώνα στον γιο μου στο Mende και κρίμα που έχει μείνει έτσι ο τόπος οι μόνοι καινούργιοι είναι κάποιοι που ήρθαν και έκαναν κατάληψη στα κάτω χωράφια και βάλανε ζώα αλλά πάλι καλά να λες που ήρθε κάποιος να ζήσει εδώ, όχι ευχαριστώ δεν θέλω παστέλι θα πάω να φάω τώρα γιατί πήγε 12. Καλό σας δρόμο."

Ανάσα.

Αξιαγάπητη πάντως. Ποιός ξέρει από πότε είχε να μιλήσει σε άνθρωπο. Από το Nozières λοιπόν πήραμε ένα παλιό μονοπάτι που κατεβαίνει μέσα σε μια ρεματιά και σε βγάζει 1-2 χιλιόμετρα πριν το Ispagnac. Εκεί μας βλέπει ένας πενηντάρης και βγαίνει από το σπίτι να μας πιάσει κουβέντα γιατί κι αυτός περπατάει πολύ και του έκανε εντύπωση που κάποιος κατέβηκε από το παλιό μονοπάτι. Αν ξανακούσω από κανέναν ότι οι Γάλλοι είναι σνομπ και ακοινώνητοι θα τον βάλω σε μια πτήση για Παρίσι να βρει αυτό που ψάχνει!

Έξω από το Ispagnac.

Εμείς πάντως είχαμε επιτέλους φτάσει! Ο Λοράν και η Μαγκαλί ήταν φυσικά εκεί για να μας υποδεχτούν κι έτσι αράξαμε δυο μέρες να ξεκουραστούμε από τα 90+km της συνολικής πενθήμερης πεζοπορίας. Το επόμενο πρωί στο Ispagnac είχε αγορά (τι βολικό!) και έτσι ετοιμάσαμε το εορταστικό γεύμα. Αγοράσαμε δύο caillettes, τις ταιριάξαμε με λίγο κουσκούς που είχε απομείνει...

Τρίψαμε από πάνω λίγο από αυτόν τον Χάρο...

Σαλατούλα...

Κι ένα μεζεδάκι για την κυρία που της αρέσουν κάτι τέτοια και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους!