Λοζεριάδα πάρτ τζβάι

Το μεγάλο ερώτημα για την επόμενη μέρα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας μετά την εξουθενωτική πορεία ως το (Le) Bleymard. Βλέπεις η συγκεκριμένη μέρα προέβλεπε την μεγαλύτερη υψομετρικά ανάβαση όλης της ιστορίας, μέχρι την κορυφη του Mont Lozère (1699m, δεν είναι και το Έβερεστ, το ξανάπαμε). Ξυπνήσαμε και τα πράγματα φαίνονταν καλά: νιώθαμε ακόμη τα πόδια μας. Μαζέψαμε το σπιτικό και τα απλωμένα μας ρούχα (που πλύθηκαν δεύτερη φορά με την βραδυνή βροχή) και ξεκινήσαμε. Για πρωινό είχε μια καλή ανηφόρα μέχρι το τελευταίο διάσελο που περάσαμε την προηγουμένη και μετά πιάσαμε άλλον δρόμο που ανηφόριζε μέσα στο δάσος. Ο καιρός παρέμενε βαρύς και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να μας ρίξει βροχή. Στο εντωμεταξύ παρατηρούσαμε την πανίδα της περιοχής...

Δεινοσάλιαγκας/Σαλιγάτορας αλά Λοζεριέν

Με αργό βήμα συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε μέχρι το Chalet Bleymard όπου βρίσκεται το χιονοδρομικό της περιοχής και διάφορα ξενοδοχειοσαλέ όπως φανερώνει και τ'όνομά του. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για να πιούμε έναν καφέ της επιβράβευσης, μιας και είχαμε καλύψει την μισή ανηφόρα ως την κορυφή. Μπήκαμε μέσα σε ένα ξενοδοχείο και διασταυρωθήκαμε με διάφορους γκλαμουροτουρίστες που ανέβηκαν στο βουνό με τις κούρσες τους για να εξασκηθούν στις πολεμικές τέχνες στο φυσικό περιβάλλον και να ενωθεί το τσι τους με τον κόσμος ή ό,τι άλλο σκατά κάναν. Ντελίριο. Σταματάω εδώ. Μπήκαμε λοιπόν να πιούμε τον καφέ μας, η κυρία πήγε πάνω στις τουαλέτες να πλύνει τα χέρια της και μετά κατέβηκε και ήπιαμε τις μπύρες μας. Ναι, είχε πάει 12. Έπειτα η ανηφόρα ξεκίνησε και πάλι.   

Με πέτρες σπαρμένος ο δρόμος για την κορυφή (πίσω δεξιά).

Χορτάρι να χορτάσουν όλα τα γελάδια της περιοχής. Για την ακρίβεια είναι τύρφη.

Όσο πλησιάζαμε στην κορυφή ο αέρας αγρίευε. Είχαμε φορέσει πλέον μπλούζες, αντιανεμικά, φουλάρια και ό,τι άλλο υπήρχε για να προστατευτούμε αλλά μάταια. Τουλάχιστον από πάνω θα βλέπαμε την φημισμένη θέα της κορυφής του Lozère: ανατολικά τις Άλπεις μέχρι τα Ecrins, λίγο πιο κάτω το Mont Ventoux, βορειοανατολικά τα βουνά του Ardèche, βορειοδυτικά το Aubrac και το Cantal και νότια αν ο καιρός είναι καθαρός την Μεσόγειο. 

Ατυχία φίλος, την επόμενη φορά. Ελπίζω να μην κουράστηκες να έρθεις ως εδώ!

Κάπως έτσι ξεκίνησε βιαστικά και η κατάβαση προς το Finiels ώστε να φυλαχτούμε από τον βοριά. Καιρός ήταν, ως εκεί την είχαμε βγάλει μόνο με παστέλια!

Δεν ήταν όμως τόσο χαριτωμένη όσο περιμέναμε, το βουνό είναι σπαρμένο
 με γρανίτες (τα πετρώματα ρε, όχι τα παγωτά!).

Πετύχαμε και 5-6 τέτοια νεκροταφεία δέντρων. 

Τυπική εικόνα της περιοχής.

Παρόμοιο κλισέ. 

Ώσπου επιτέλους φάνηκε!

Βέβαια στην φωτό από πάνω δεν είναι το Finiels αλλά το Souteyran, λίγες εκατοντάδες μέτρα απόσταση. Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει όμως. Μάλλον όπως και ο χάρτης της διαδρομής...