Λοζεριάδα πάρτ ένα

...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν. Πριν ένα μήνα είχαμε κάνει την πρώτη μας εκδρομή/επιδρομή στο Lozère και επιστρέφοντας είχαμε διασχίσει με το αυτοκίνητο το βουνό από το οποίο ονομάστηκε όλος ο νομός. Εκεί κατέβηκε και η φαεινή ιδέα: να κάνουμε αντίστροφα αυτήν τη δίωρη διαδρομή ποδαράτοι με όλα τα συμπράγκαλα στην πλάτη και διαμονή αποκλειστικά σε κάμπινγκ. Έτσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός. Βέβαια δεν μιλάμε για το κέντρο του κόσμου, οπότε οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Παρόλα αυτά υπήρχε ένα κάμπινγκ σε κάθε σημείο που υπολόγιζα να διανυκτερεύσουμε. Βολικό αυτό. 

Το πρωί της πρώτης μέρας προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε γρήγορα τους δύο σκορπιούς που βόλταραν αμέριμνα στο ταβάνι πάνω από το κεφάλι μας. Αφού τους κατέρριψα φορτωθήκαμε τους σάκους και φύγαμε. Το αμάξι χρησιμοποιήθηκε μόνο μέχρι το διπλανό χωριό από όπου και πήραμε το λεωφορείο για τη Νιμ και από εκεί συνεχίσαμε με το τρένο-υπόθετο (παίζει και πιο κοντό, ίσως την επόμενη φορά) ως το Villefort που θα διανυκτερεύαμε.

Άλλος για Λιανοκλάδι;

-Πού είναι το κάμπινγκ πού θα μείνουμε; Ρώτησε μόλις βγήκαμε από τον σταθμό.
-Λίγο έξω από το χωριό. Να, έχει και ταμπέλα, απάντησα με σιγουριά.

Ξεκινήσαμε προς την κατεύθυνση που υπέδειξα και εγώ αλλά και η ταμπέλα. Λίγο έξω από το χωριό έχει έναν παραθεριστικό οικισμό. Γαμώτο, εδώ έπρεπε να είναι σύμφωνα με τον γούγλη αλλά δεν το βλέπω... Βλέπω όμως μια ταμπέλα που λέει ότι είμαστε στον σωστό δρόμο αλλά πρέπει να περπατήσουμε άλλα τρία χιλιόμετρα. Διάολε, την πατήσαμε. Αυτά τα χιλιόμετρα θα προστεθούν στην αυριανή πορεία που είναι ήδη μια εικοσάρα. Και το σακίδιο ρε γαμώτο, βαρύ βγήκε τελικά. Λες να φταίει εκείνο το πεπόνι που έχωσα μέσα για να μην το πετάξουμε;

Μέσα στην μεσημεριανή ζέστη φτάσαμε τελικά στον προορισμό της ημέρας. Τα αφεντικά έλειπαν και η κόρη μας είπε να στήσουμε όπου μας κάνει κέφι. Ωραίο μέρος, με ποταμάκι και καταρράκτες ακριβώς δίπλα. Στήσιμο της έπαυλης και γρήγορα για μαγείρεμα. Τα αποξηραμένα κρεμμύδια αποδείχτηκαν πολύ πρακτικά και σύντομα είχαμε μπροστά μας από ένα σταροντοματοσκορδοκρεμμυδόπραμα με μπόλικο ζουμί για να βουτάμε. Έφαγα και όλο το πεπόνι. Μετά χώνεψη και βόλτα πίσω στο Villefort για προμήθεια τοπικών προϊόντων και καφεδάκι στα γρήγορα.

Το επόμενο πρωί ο καιρός ήταν δροσερός και ο ουρανός γκρι. Αν δεν μας βρέξει καλά θα είμαστε, σκεφτήκαμε. Φάγαμε πρωινό στα γρήγορα, μαζέψαμε και φύγαμε. Πρώτα περάσαμε από το Le Pouget. Αν δεν είχα κάνει λάθος με την θέση του κάμπινγκ δεν θα το βλέπαμε (να τα λέμε αυτά).

Να, το είδαμε. Βασικά το ειχαμε δει από την προηγούμενη μέρα.

Το βουνό πλέον μετά από τον παρατεταμένο χειμώνα και τις πολλές βροχές είχε ανθίσει για τα καλά.

Στο διάσελο μετά το Villefort.

Αυτά τα κιτρινάκια θα παίξουν πολύ τις επόμενες ημέρες.

Η διαδρομή ακολουθούσε αποκλειστικά μικρούς χωματόδρομους, σε λιβάδια και δασωμένες περιοχές. Τα ρέματα κατέβαζαν μπόλικο νερό.

Το πρώτο checkpoint της διαδρομής ήταν ο οικισμός L'Habitarelle όπου φτάσαμε χαρούμενοι μετά από μιάμιση ώρα περίπου. Όταν είδαμε στον χάρτη πόσο μας μένει, η χαρά πέταξε...

Η Αμπιταρέλα, όπως εξελληνίστηκε το όνομα εκείνη τη μέρα.

Από εκείνο το σημείο ο δρόμος πήγαινε από οικισμό σε οικισμό, μέσα από τα χωράφια όπου όλοι οι κτηνοτρόφοι εκείνες τις μέρες μάζευαν τα στάχυα τους.

Μαστόρια οι δικοί σου, ούτε χιλιοστό χαμένο.

Ο ήλιος ανέβαινε, η ζέστη μαζί με την υγρασία ήταν έντονες και το στομάχι είχε αρχίσει να παραπονιέται. Η συζήτηση άρχισε να περιστρέφεται στο πού και πότε θα φάμε. Ίσως στο Pomaret που είναι και στο μέσον περίπου της διαδρομής. Προς το παρόν ας ξαποστάσουμε εδώ στο Bergognon που είναι και μεγαλούτσικο χωριό με σπίτια πάνω από μικρούς σταύλους, να γεμίσουμε και τα μπουκαλάκια από τη βρύση.

-Είχε μια ταμπέλα στην πόρτα του σταύλου δίπλα στη βρύση, είπα καθώς βγαίναμε από το χωριό.
-Τι έλεγε;
-Δεν κατάλαβα ακριβώς, κάτι για κτηνιατρική υπηρεσία και κρούσμα φυματίωσης...

Ως το Pomaret που ξαπλώσαμε σε αυτό το γρασίδι δεν μας είχε πιάσει βήχας...

Μετά το Pomaret έπρεπε να σφίξουμε τα δόντια γιατί από εκεί ξεκινούσαν οι ανηφόρες. Έπρεπε να πιάσουμε ένα διάσελο για να βγούμε στο Cubières και μετά ένα δεύτερο, ακόμη ψηλότερα. Είχαμε ήδη κάνει δεκάξι χιλιόμετρα κι ας μην το ξέραμε. Φτάνοντας στην είσοδο του χωριού εξουθενωμένοι την πέσαμε σε μια σκιά στο πλάι του δρόμου, ξεφορτώσαμε και βγάλαμε να φάμε, με τους οδηγούς να περνάν μπροστά μας και να κορνάρουν.

Ξεκινώντας και πάλι μας πέρασε για πρώτη φορά η σκέψη να αλλάξουμε το πρόγραμμα. Στο Cubières έχει ένα μικρό ξενοδοχείο και η ιδέα ενός ζεστού μπάνιου και ενός κρεβατιού, ενώ ο καιρός βάραινε αρκετά από πάνω μας ήταν σίγουρα ελκυστική. Είπαμε όμως όχι τελικά και τραβήξαμε δρόμο για το δεύτερο διάσελο στα 1180m.

Η διαδρομή και πάλι μέσα από δέντρα.

Το Neyrac ήταν ο τελευταίος οικισμός που περάσαμε.

Μετά από μια ώρα είμασταν πάνω στο διάσελο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα μίνι-οροπέδιο. Ο καιρός άνοιξε και σκεφτόμασταν πλέον ότι μας μένει μόνο μια γρήγορη κατάβαση ως το Le Bleymard!

Το όμορφο οροπέδιο.

Η κατάβαση στο Le Bleymard. Φτάσαμε.

Μπήκαμε στο χωριό και βάλαμε πλώρη για τον φούρνο τον οποίο και κουρσέψαμε από ψωμιά, croc monsieur και χυμούς πορτοκάλι. Στο δημοτικό κάμπινγκ στην άκρη του χωριού πλυθήκαμε και ετοιμάσαμε το βραδυνό της ημέρας, νουντλς με μανιτάρια. Όχι κι άσχημα για πρώτη μέρα. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έπεσα έξω στον υπολογισμό της απόστασης και τελικά κάναμε 27 και κάτι χιλιόμετρα!

Αν δεν με πιστεύεις, εδώ είναι κι ο χάρτης!