...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Λοζεριάδα πάρτ ένα

...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν. Πριν ένα μήνα είχαμε κάνει την πρώτη μας εκδρομή/επιδρομή στο Lozère και επιστρέφοντας είχαμε διασχίσει με το αυτοκίνητο το βουνό από το οποίο ονομάστηκε όλος ο νομός. Εκεί κατέβηκε και η φαεινή ιδέα: να κάνουμε αντίστροφα αυτήν τη δίωρη διαδρομή ποδαράτοι με όλα τα συμπράγκαλα στην πλάτη και διαμονή αποκλειστικά σε κάμπινγκ. Έτσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός. Βέβαια δεν μιλάμε για το κέντρο του κόσμου, οπότε οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Παρόλα αυτά υπήρχε ένα κάμπινγκ σε κάθε σημείο που υπολόγιζα να διανυκτερεύσουμε. Βολικό αυτό. 

Το πρωί της πρώτης μέρας προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε γρήγορα τους δύο σκορπιούς που βόλταραν αμέριμνα στο ταβάνι πάνω από το κεφάλι μας. Αφού τους κατέρριψα φορτωθήκαμε τους σάκους και φύγαμε. Το αμάξι χρησιμοποιήθηκε μόνο μέχρι το διπλανό χωριό από όπου και πήραμε το λεωφορείο για τη Νιμ και από εκεί συνεχίσαμε με το τρένο-υπόθετο (παίζει και πιο κοντό, ίσως την επόμενη φορά) ως το Villefort που θα διανυκτερεύαμε.


Villefort train station
Άλλος για Λιανοκλάδι;

-Πού είναι το κάμπινγκ πού θα μείνουμε; Ρώτησε μόλις βγήκαμε από τον σταθμό.
-Λίγο έξω από το χωριό. Να, έχει και ταμπέλα, απάντησα με σιγουριά.

Ξεκινήσαμε προς την κατεύθυνση που υπέδειξα και εγώ αλλά και η ταμπέλα. Λίγο έξω από το χωριό έχει έναν παραθεριστικό οικισμό. Γαμώτο, εδώ έπρεπε να είναι σύμφωνα με τον γούγλη αλλά δεν το βλέπω... Βλέπω όμως μια ταμπέλα που λέει ότι είμαστε στον σωστό δρόμο αλλά πρέπει να περπατήσουμε άλλα τρία χιλιόμετρα. Διάολε, την πατήσαμε. Αυτά τα χιλιόμετρα θα προστεθούν στην αυριανή πορεία που είναι ήδη μια εικοσάρα. Και το σακίδιο ρε γαμώτο, βαρύ βγήκε τελικά. Λες να φταίει εκείνο το πεπόνι που έχωσα μέσα για να μην το πετάξουμε;

Μέσα στην μεσημεριανή ζέστη φτάσαμε τελικά στον προορισμό της ημέρας. Τα αφεντικά έλειπαν και η κόρη μας είπε να στήσουμε όπου μας κάνει κέφι. Ωραίο μέρος, με ποταμάκι και καταρράκτες ακριβώς δίπλα. Στήσιμο της έπαυλης και γρήγορα για μαγείρεμα. Τα αποξηραμένα κρεμμύδια αποδείχτηκαν πολύ πρακτικά και σύντομα είχαμε μπροστά μας από ένα σταροντοματοσκορδοκρεμμυδόπραμα με μπόλικο ζουμί για να βουτάμε. Έφαγα και όλο το πεπόνι. Μετά χώνεψη και βόλτα πίσω στο Villefort για προμήθεια τοπικών προϊόντων και καφεδάκι στα γρήγορα.

Το επόμενο πρωί ο καιρός ήταν δροσερός και ο ουρανός γκρι. Αν δεν μας βρέξει καλά θα είμαστε, σκεφτήκαμε. Φάγαμε πρωινό στα γρήγορα, μαζέψαμε και φύγαμε. Πρώτα περάσαμε από το Le Pouget. Αν δεν είχα κάνει λάθος με την θέση του κάμπινγκ δεν θα το βλέπαμε (να τα λέμε αυτά).


Le Pouget
Να, το είδαμε. Βασικά το ειχαμε δει από την προηγούμενη μέρα.

Το βουνό πλέον μετά από τον παρατεταμένο χειμώνα και τις πολλές βροχές είχε ανθίσει για τα καλά.

Flowers of Lozère
Στο διάσελο μετά το Villefort.

Flowers of Lozère
Αυτά τα κιτρινάκια θα παίξουν πολύ τις επόμενες ημέρες.

Η διαδρομή ακολουθούσε αποκλειστικά μικρούς χωματόδρομους, σε λιβάδια και δασωμένες περιοχές. Τα ρέματα κατέβαζαν μπόλικο νερό.

Little stream

Bridge close to L'Habitarelle

Το πρώτο checkpoint της διαδρομής ήταν ο οικισμός L'Habitarelle όπου φτάσαμε χαρούμενοι μετά από μιάμιση ώρα περίπου. Όταν είδαμε στον χάρτη πόσο μας μένει, η χαρά πέταξε...


L'Habitarelle
Η Αμπιταρέλα, όπως εξελληνίστηκε το όνομα εκείνη τη μέρα.

Από εκείνο το σημείο ο δρόμος πήγαινε από οικισμό σε οικισμό, μέσα από τα χωράφια όπου όλοι οι κτηνοτρόφοι εκείνες τις μέρες μάζευαν τα στάχυα τους.


Haystacks
Μαστόρια οι δικοί σου, ούτε χιλιοστό χαμένο.

Ο ήλιος ανέβαινε, η ζέστη μαζί με την υγρασία ήταν έντονες και το στομάχι είχε αρχίσει να παραπονιέται. Η συζήτηση άρχισε να περιστρέφεται στο πού και πότε θα φάμε. Ίσως στο Pomaret που είναι και στο μέσον περίπου της διαδρομής. Προς το παρόν ας ξαποστάσουμε εδώ στο Bergognon που είναι και μεγαλούτσικο χωριό με σπίτια πάνω από μικρούς σταύλους, να γεμίσουμε και τα μπουκαλάκια από τη βρύση.

-Είχε μια ταμπέλα στην πόρτα του σταύλου δίπλα στη βρύση, είπα καθώς βγαίναμε από το χωριό.
-Τι έλεγε;
-Δεν κατάλαβα ακριβώς, κάτι για κτηνιατρική υπηρεσία και κρούσμα φυματίωσης...


Pomaret
Ως το Pomaret που ξαπλώσαμε σε αυτό το γρασίδι δεν μας είχε πιάσει βήχας...

Μετά το Pomaret έπρεπε να σφίξουμε τα δόντια γιατί από εκεί ξεκινούσαν οι ανηφόρες. Έπρεπε να πιάσουμε ένα διάσελο για να βγούμε στο Cubières και μετά ένα δεύτερο, ακόμη ψηλότερα. Είχαμε ήδη κάνει δεκάξι χιλιόμετρα κι ας μην το ξέραμε. Φτάνοντας στην είσοδο του χωριού εξουθενωμένοι την πέσαμε σε μια σκιά στο πλάι του δρόμου, ξεφορτώσαμε και βγάλαμε να φάμε, με τους οδηγούς να περνάν μπροστά μας και να κορνάρουν.

Ξεκινώντας και πάλι μας πέρασε για πρώτη φορά η σκέψη να αλλάξουμε το πρόγραμμα. Στο Cubières έχει ένα μικρό ξενοδοχείο και η ιδέα ενός ζεστού μπάνιου και ενός κρεβατιού, ενώ ο καιρός βάραινε αρκετά από πάνω μας ήταν σίγουρα ελκυστική. Είπαμε όμως όχι τελικά και τραβήξαμε δρόμο για το δεύτερο διάσελο στα 1180m.

Close to Cubières
Η διαδρομή και πάλι μέσα από δέντρα.

Neyrac
Το Neyrac ήταν ο τελευταίος οικισμός που περάσαμε.

Μετά από μια ώρα είμασταν πάνω στο διάσελο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα μίνι-οροπέδιο. Ο καιρός άνοιξε και σκεφτόμασταν πλέον ότι μας μένει μόνο μια γρήγορη κατάβαση ως το Le Bleymard!

Col de Santel
Το όμορφο οροπέδιο.

Descent to Le Bleymard
Η κατάβαση στο Le Bleymard. Φτάσαμε.

Μπήκαμε στο χωριό και βάλαμε πλώρη για τον φούρνο τον οποίο και κουρσέψαμε από ψωμιά, croc monsieur και χυμούς πορτοκάλι. Στο δημοτικό κάμπινγκ στην άκρη του χωριού πλυθήκαμε και ετοιμάσαμε το βραδυνό της ημέρας, νουντλς με μανιτάρια. Όχι κι άσχημα για πρώτη μέρα. Ειδικά αν σκεφτείς ότι έπεσα έξω στον υπολογισμό της απόστασης και τελικά κάναμε 27 και κάτι χιλιόμετρα!

Αν δεν με πιστεύεις, εδώ είναι κι ο χάρτης!


8 σχόλια:

  1. Καλά, μετά σου λένε η τρέλα δεν πάει στα βουνά! Εδώ το αυτοκίνητο ζορίζεται όταν περνάμε από κει!
    Αυτό το «το Le» όλα τα λεφτά! αν πεις «το Pouget» δεν θα σε μαλλώσουμε, βρε.
    Στο Habitarelle είχε παλιά ένα καλούτσικο εστιατόριο, αν θυμάμαι καλά. Αλλά μετά που χάλασε ακουγότανε το ντινγκ του φούρνου μικροκυμάτων.
    Εμείς συνήθως σταματάμε στη Lagogne για καφέ (είναι η μισή διαδρομή σε διάρκεια, τα μισά χιλιόμετρα είναι λίγο μετά από το Châteauneuf-de-Randon, εκεί που πέθανε κάποιος αφού ήπιε νερό σε μια βρύση... ψάξε να βρεις ποιος, μια ζωή εργαλεία θα δίνεις).
    Το θεριό δεν το συναντήσατε;
    http://www.betedugevaudan.com/fr/
    έχει μια γύρα για άγριους:
    http://www.gr-infos.com/grp-gevaudan1.htm
    Ο Robert Louis Stevenson είχε πει ότι τα παιδιά που συνάντησε, όταν έκανε το γύρο στα μέρη σας με το γαϊδαράκο του, ήταν πιο άγρια από το θεριό.
    Περιμένουμε τη συνέχεια του γουέστερν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω ρε συ Νικόλα, σε κάποια μου ταιριάζει το άρθρο και σε κάποια όχι. Άλλωστε, άλλα έχουν άρθρο στην ταμπέλα και άλλα όχι (νομίζω). Γουατέβα. Λε Παρί να πούμε!

      ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΜΠΙΤΑΡΕΛΑ??? Πόσο μπροστά είσαι πια; Έξι σπίτια έχει το ρημάδι!

      Θεριό όχι, αυτό είναι πιο προς τα βόρεια απ'ότι είδα. Να'μαστε καλά και Aubrac/Cantal θα γίνουνε του χρόνου. Καλά τα κατσικίσια, να τρώμε όμως και κανένα αγελαδινό.

      Τον Στήβενσον τον συμπαθώ από τότε που είχα πάρει ένα βιβλίο του αδερφού και τον διάβαζα σε μια κωλοσκοπιά. Πολύς κόσμος κάνει την διαδρομή του αλλά πολλά ζητάνε ρε για να πάρεις γάιδαρο παρέα! Το βιβλίο το έχω στα υπόψιν και θα το πάρω σύντομα. Δεν ξέρω για αγριάδα, εμείς συναντήσαμε πολύ κουλ τύπους εκεί πάνω.

      Διαγραφή
  2. Κι εμείς εδώ στην Αθήνα, παρόμοια κάνουμε να ξεσκάσουμε, μη νομίζεις! Τι πεζοπορία στο βουνό τι σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα με το καρότσι!!
    Τι ωραία, τι ωραία, τι ωραία!!! Πολύ μ'αρέσουν αυτές οι εκδρομές σας!! :) (Ζηλεύω εννοείται, και το βουνό, και το πράσινο, και τους καταρράκτες και το camping και όλα!)

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τα παιδάκια δεν είναι άσχημα! Ο καθένας με τις χαρές του! ;)

      (το σλάλομ ανάμεστα στα αυτοκίνητα δεν είναι ωραίο πάντως...)

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Κι ήθελα να το πω ότι δεν είσαι του περπατήματος. Γίνεται πάντως σχεδόν όλο το πενθήμερο με το εργαλείο σου, από δρόμους πηγαίναμε συνήθως.

      Τώρα που το λέμε, άκου τι έπαιξε μια από τις τελευταίες μέρες στο δεύτερο διακοπομέρος: είμαστε αραχτοί στα σκαλιά μιας εκκλησίας και πίνουμε νερό από μια βρύση εκεί δίπλα. Μπροστά μας στην πλατεία παρκάρει ένα Toyota MR2, το παλιό μοντέλο. Λέω εγώ: "Να ένα ωραίο αμαξάκι" για να εισπράξω άμεσα την απάντηση: "Άσε τις βλακείες, ωραίο αμαξάκι είναι εκείνο!", δείχνοντάς μου ένα τέτοιο:

      http://bit.ly/17JhbZd

      Αυτά είναι κορίτσια.

      Διαγραφή
  4. Toyota MR2; ΟμονΝτιέ! Βυζ έτ αν Κανγκούρ;

    Όσο για το ωραίο αμαξάκι, χμμμ... 1ον) με την αεροδυναμική τούβλου τάχεις δει πώς πάνε στην Εθνική όταν έχει πλευρικούς ανέμοι; και 2ον) μπας και είχε κάνα παιδικό καθιζματάκι στη δεύτερη σειρά θέσεων και γι' αυτό να της άρεζε; Μπράβο, μπράβο, με το καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, γενικά δεν είμαι αυτού του τύπου οχήματος αλλά το συγκεκριμένο πάντα μου άρεσε. Βέβαια το χαρακτηρίζω ως παιχνίδι και όχι αυτοκίνητο. ;)

      Δεν ήταν λόγω καθισματακίου, δεν φαινόταν από εκεί τουλάχιστον. Αυτή ξέρω τι θέλει, έχει βάλει στο μάτι κάτι Peugeot Partner. Προς το παρόν η Φάμπια τα πάει μια χαρά (φτου φτου). Ίσως σε δέκα χρόνια χαχχαχαχαχα!

      Διαγραφή