1. Πρώτη φορά στα Γιάννενα
Ήταν το 1999 όταν βγήκαν οι βάσεις και μου'λαχε κι εμένα να πάω Γιάννενα. Είχα δηλώσει αρκετές σχολές και με τους γονείς είχαμε θέσει μονάχα έναν κανόνα: "Όχι μακρινές πόλεις". Για τον λόγο αυτό άλλωστε δεν είχα δηλώσει τίποτα πιο νότια από τη Λάρισα, που να τραβιόμαστε τώρα. Την πρώτη φορά που πήγαμε όμως (από την Κατάρα τότε φυσικά), είδαμε ότι είχα πέσει κάπως έξω από πλευράς χρόνου ταξιδιού (βασικά πιο γρήγορα πήγαινες τότε Αθήνα).
Την εποχή εκείνη στο Γιάννενο γινόταν το σώσε για να βρει κάποιος διαμέρισμα να νοικιάσει, χρυσές εποχές για τους νοικοκυραίους. Εμείς δεν πήγαμε στην πόλη την ημέρα που βγήκαν οι βάσεις κι έτσι μετά από τρεισήμισι μέρες ψαχτικής είχαμε δύο επιλογές: ένα ερείπιο κι ένα σπίτι μεγάλο για ένα άτομο. Πήραμε το δεύτερο και ψάξαμε για συγκάτοικο.
Μη ρωτάς για τον συγκάτοικο. Ας πούμε απλώς ότι είμασταν κάπως διαφορετικοί. Μη ρωτάς ούτε για τη σπιτονοικοκυρά. Ας πούμε ότι έβλεπε πως έφυγα για διακοπές και ξέχασα το έξω φως αναμμένο, κατέβαινε και έμπαινε για να το σβήσει και έπλενε και 2-3 πιάτα που είχα αφήσει στο νεροχύτη φεύγοντας (αχάριστο γαϊδούρι!). Το σπίτι επιπλώθηκε με τα παλιά έπιπλα της προγιαγιάς και μερικά καινούργια έπιπλα γραφείου κι έτσι πέρασε η πρώτη (και ιδιαίτερα βροχερή) χρονιά στην πόλη.
Σημείωση: τότε ήταν που έλεγα στον εαυτό μου "κάνε υπομονή άλλα τέσσερα χρόνια και μετά φεύγεις από αυτό το κωλομέρος". Που να'ξερες...
 |
| Η πιο παλιά φωτό που έχω ανεβάσει από Γιάννενα...το 2008. |
2. Γκαρσονιέρα - Ξεπέτα
Μόλις καλοκαίριασε και τελείωσαν οι εξεταστικές βγήκα στη γύρα για σπίτι (ο πρώην συγκάτοικος είχε πάρει πλέον μεταγραφάρα στη Θεσσαλονίκη). Αν θυμάμαι καλά δεν δυσκολεύτηκα να βρω μια γκαρσονιέρα κάπου στη Ζέρβα κι έτσι τον Ιούνη μετακόμισα τα έπιπλα της προγιαγιάς. Το σπίτι αν και ευρύχωρο, ήταν αρκετά σκοτεινό κι έτσι αποφασίσαμε να του ρίξουμε ένα βαψιματάκι. Φεύγω διακοπές, επιστρέφω τον Σεπτέμβρη και τότε έρχονται τα νέα ότι πέρασε κι ο αδερφός στα Γιάννενα. Έπρεπε να βρεθεί κάτι καινούργιο να μας χωράει και τους δύο τώρα. Μέσα από τηλεφωνικές μάχες με τη σπιτονοικοκυρά που δεν επέστρεφε την εγγύηση γιατί έτσι της κάπνισε, φεύγω από εκεί.
 |
| Κι αυτή μεταγενέστερη. Τον χειμώνα άμα κάνει δυνατό αέρα σηκώνονται τα νερά της λίμνης και παγώνουν στα κάγκελα που μοιάζουν τότε με παγωμένα...κάγκελα. |
3. Το μεγάλο
Τα εύσημα για το διαμέρισμα αυτό πάνε κατευθείαν στον πατέρα. Ενώ ψάχναμε να βρούμε κάτι για το οποίο δεν θα χρειαζόταν να πουλήσουμε τα νεφρά μας ξετρύπωσε ένα τεράστιο τριάρι με νοίκι παρόμοιο με αυτό που πληρώναμε στην γκαρσονιέρα. Ιδιοκτήτης ο κύριος Δονάτος, ένας συμπαθέστατος μπάρμπας από την Παραμυθιά.
Έτσι ήρθε και εγκαταστάθηκε κι ο αδερφός στην πόλη και τα έπιπλα της προγιαγιάς εμπλουτίστηκαν με τα δικά του. Πήραμε από ένα υπνοδωμάτιο, το εννέα μέτρων (μήκος) σαλόνι χρησιμοποιήθηκε για διάφορους σκοπούς από προβολές ταινιών μέχρι ποδόσφαιρο και στο τρίτο υπνοδωμάτιο που ήταν κενό έβαλα τα ντράμς και όποιος περνούσε τα πελεκούσε και κάναμε και κάνα τζαμάρισμα (μεγάλοι καλλιτέχνες).
Στα ντεσού του σπιτιού η μπουάτ (σκυλάδικο μαύρο δηλαδή) στο ισόγειο, η πιτσαρία με τα 2000 παπάκια, απέναντι φρουτάκια (μετέπειτα χιπχοπάδικο της κακιάς ώρας) και ο δρόμος μπροστά με το κλασικό σημείο διπλοπαρκαρίσματος και τα λεωφορεία να κορνάρουν για να περάσουν. Παρόλα αυτά περάσαμε δυο ωραίες χρονιές, μέχρι που ο τζέη-αρ αποφάσισε να φύγει για Θεσσαλονίκη και να μείνω μόνος με τα 110 τ.μ. να τα χαζεύω.
Σημείωση: "Δονάτος" είναι χαρακτηριστικό όνομα που συναντάται μόνο στην περιοχή της Παραμυθιάς. Έχουν και Άγιο. Εγώ πάλι νόμιζα ότι αυτό ήταν το επώνυμο του μπάρμπα και μάταια προσπαθούσα να τον βρω για να του πω ότι μετακομίζω. Καθάρισε η μάνα τελικά.
 |
| Μη σε γελάει η φωτό του 2008 φίλε αναγνώστη, ακόμα στο 2002 είναι η ιστορία. |
4. Τελευταία φορά στην πόλη
Άλλη μια αναζήτηση που έληξε σχετικά σύντομα. Στην οικοδομή που έμενε τότε ο φίλος μου ο Γιώργος είχε ένα μικρό δυαράκι ελεύθερο. Σχετικά παλιό διαμέρισμα αλλά μου άρεσε και το κλείσαμε κι έτσι παρέμεινα στο χρυσό τρίγωνο Σουλίου-Ζέρβα-Πλατεία Πάργης. Βολικό αλλά κρύο τον χειμώνα γιατί οι γέροι της οικοδομής παραδοσιακά δεν άναβαν αρκετά τα καλοριφέρ. Εκεί ανακάλυψα τον πρωινό γαλλικό καφέ με μπράντι. Επίσης εκεί ήταν που έγραψα την διπλωματική μου, πήρα πτυχίο και ξεκίνησα διδακτορικό.
Ειδική μνεία κάνω στις συνδυαστικές παραγγελίες φαγητού στον Μιχάλη που κάναμε μαζί με τον Γιώργο (Ελλήνων Γεύσεις τότε, Άρτος και Ελαία σήμερα, από τους πέντε ανθρώπους που πάω ακόμη να δω όταν περνάω από την πόλη). Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα από εκεί τρώγαμε κι οι δύο.
Η αποχώρηση μετά από δυόμισι χρόνια ήταν κάπως ξαφνική. Η ιδιοκτήτρια που έμενε στην Αθήνα αποφάσισε να μας κάνει μια γενναιόδορη αύξηση της τάξης του 20%. Αν δεν σας αρέσει να πάει αλλού να μείνει είπε στη μάνα μου στο τηλέφωνο. Και πήγα.
Σημείωση: δεν μπορώ να πω ότι δεν χαμογελούσα χαιρέκακα τα επόμενα δύο χρόνια που περνούσα και έβλεπα το σπίτι ξενοίκιαστο. Οι χρυσές εποχές βλέπεις είχαν αρχίσει να περνάνε.
 |
| Κι αυτή από το 2008. Είναι το διάσημο σύννεφο που κάθεται πάνω από τα Γιάννενα και βρέχει. Κλικ για να ανοίξει. |
5. Σεισμόπληκτος
Πλέον είχα αυτοκίνητο και η αναζήτηση διαμερίσματος είχε γίνει ακόμη ευκολότερη. Το συγκεκριμένο ήταν καινούργιο (βασικά μπήκα πρώτος στην οικοδομή), ευρύχωρο και με καλό σπιτονοικοκύρη (ο Βασίλης είναι άλλος ένας από τους πέντε). Τα εναπομείναντα έπιπλα της προγιαγιάς μεταφέρθηκαν εκεί μαζί με τα πολύ περισσότερα πλέον δικά μου και έμεινα εκεί κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια.
Πέντε λεπτά από το Πανεπιστήμιο με το αυτοκίνητο, δεκαπέντε αργότερα με το ποδήλατο, ησυχία και παρκάρισμα εύκολο. Επίσης τον χειμώνα που έβρεχε (δηλαδή από Αύγουστο εως Ιούνιο) το απέναντι χωράφι πλημμύριζε και είχα θέα σε λίμνη από το μπαλκόνι. Μειονέκτημα ήταν η ηχομόνωση αλλά είχε κι αυτό τις χαριτωμένες του στιγμές που δυστυχώς όμως δεν μπορώ να μοιραστώ (δημόσια).
Όταν τελείωσα από αυτό το σπίτι ήταν γιατί τελείωσα από τα Γιάννενα και έφευγα -μάλλον φεύγαμε πλέον- για Θεσσαλονίκη.
 |
| Από αυτό το σπίτι έχω και φωτό. Αμ πώς. |
Για την οικογένειά μου το Καλοχώρι είναι συνδεδεμένο με την δουλειά, η οποία ήταν πάντα εκεί. Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι και το πιο εξωτικό μέρος του πλανήτη οπότε η απόφασή μας να εγκατασταθούμε εκεί μάλλον φάνταζε ασυνήθιστη. Παρακάμπτοντας τις παρακλήσεις της κυρίας να πάμε να μείνουμε στη γειτονική Χαλάστρα (την ενθουσίασε το όνομα) φτάσαμε χωρίς να μας έχει πλέον μείνει κανένα έπιπλο της προγιαγιάς στο χωριό ένα Σάββατο. Τη Δευτέρα έφυγα για στρατό και την άφησα σπίτι με τις κούτες κλειστές. Δεν το εκτίμησε.
Το σπίτι μας βόλεψε ωραία και με τον στρατό αλλά και με τη δουλειά μετά. Μέχρι το μεσημέρι το μέρος ήταν γεμάτο από τον κόσμο που δούλευε εκεί γύρω και μετά το απόγευμα γινόταν πραγματικό χωριό. Τα σαββατοκύριακα οι περπατάδες και οι ποδηλατοβόλτες στο Δέλτα είχαν την τιμητική τους. Τελικά μπορείς να βρεις ωραία πράματα εκεί που δεν το περιμένεις.
 |
| Ναι ρε, φλαμίνγκο και γερανοί πέντε λεπτά με τα πόδια! |
Σημείωση: ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
7. Στη Γαλλία
...και μετά ήρθε η Γαλλία. Ενώ θα μπορούσαμε να πάμε να μείνουμε στην ωραιοτάτη Αβινιόν, επιλέξαμε ένα μικρό χωριό, συνηθισμένοι πλέον από την ζωή έξω από τις πόλεις. Πολλές λεπτομέρειες δεν θα βάλω, έχω γράψει πάμπολλες εδώ μέσα. Μάλλον δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας, ήταν ωραίος ο Άγιος Βίκτωρας με την ηρεμία του, το κάστρο, τους λόφους, τις βόλτες, τους πιωμένους στο καφέ, τους σκορπιούς, την υγρασία στο πάτωμα και τον τρισκατάρατο αέρα τον χειμώνα.
 |
| Δεν πρέπει να έχω ξαναβάλει φωτό με το φόρτωμα του αυτοκινήτου όταν ερχόμασταν. Ορίστε! |
Τώρα θα με ρωτήσεις βέβαια "τι σ'έπιασε και βαράς τέτοιες ρετροσπεκτίβες νυχτιάτικα;". Βασικά ευκαιρία έψαχνα όπως φαντάζεσαι και η ευκαιρία λέγεται...
8. Το παραδίπλα
Αύριο πάλι μετακόμιση. Μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το κάνω αυτόματα. Πρέπει κάτι να παίζει με το DNA της οικογένειας, δεν εξηγείται αλλιώς. Καλά δεν πάμε και πολύ μακριά βέβαια, δύο χωριά παραπέρα. Σε λίγους μήνες όμως θα έχουμε...
9. Επιστροφή σε πόλη
(συνεχίζεται...)
