Όποιος νύχτα περπατεί

...λάσπες και σκατά πατεί! Και τα πάτησα χτες το βράδυ λες και δεν θυμόμουν τη συμβουλή που μου έδινε ο πατέρας όταν ήμουν μικρός. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. 

Ήταν μια ανάβαση με τον σύλλογο που την περιμέναμε καιρό τώρα, νυχτερινή στο Mont Ventoux για να δούμε την ανατολή από την κορυφή (το λινκ άνοιξε το, δεν έχει άλλες φωτό από το βουνό!). Το πλάνο ήταν ως εξής: η πρώτη ομάδα (που θα κάνει τη μεγάλη διαδρομή) ξεκινάει στις 9:00 το βράδυ από το Le Groseau, στη βάση του βουνού. Η δεύτερη ομάδα έχει εντωμεταξύ κατασκηνώσει στο κάμπινγκ του Mont Serein, χίλια μέτρα ψηλότερα και περιμένει το ραντεβού στις 3:00 το πρωί για τα τελευταία πεντακόσια μέτρα υψομετρικής. 

Εμείς διαλέξαμε να πάμε με την πρώτη ομάδα για να ζορίσουμε λίγο το εργαλείο αλλά από νωρίς φάνηκε ότι δεν θα τα πάμε καλά. Οι πρώτες γερές ανηφόρες ήρθαν νωρίς και δυσκολευόμασταν πολύ να κρατηθούμε στον γρήγορο ρυθμό των άλλων έξι του γκρουπ. Είχαμε κι εκείνα τα κουκιά στο στομάχι από το μεσημέρι, ώρες-ώρες αναρρωτιέμαι τι σκεφτόμασταν... Βλέποντας ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη πρότεινα να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο αλλά οι υπόλοιποι ήταν ενθαρρυντικοί. 

Κόψαμε λίγο τέμπο και συνεχίσαμε. Η νύχτα είχε ήδη πέσει και ανάψαμε τους φακούς κεφαλής. Ακολούθησε μια απότομη κατάβαση μέσα από μια ρεματιά προς τον οικισμό Les Alazards. Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: ό,τι υψομετρική είχαμε κάνει την χάσαμε εκεί. Μετά τα σπίτια και το νερό στη βρύση πήραμε μια άσφαλτο μέσα από τις φορτωμένες κερασιές, ενώ η πανσέληνος από πάνω φώτιζε αρκετά και δεν χρειάζονταν οι φακοί. Εκεί κάναμε και στάση για φαγητό πριν ξεκινήσουν οι σοβαρές ανηφόρες.

Μην μπεις ποτέ ανάμεσα στον Γάλλο και το πικνίκ του. Ποτέ.

Εκεί ξεκίνησαν οι πραγματικές ανηφοριές. Δεν θα πω πολλά. Όσο περνούσε η ώρα ο ρυθμός έπεφτε και το βάδισμα έμπαινε στον αυτόματο πιλότο. Λίγο κόβαν οι εμπρός, λίγο ζοριζόμασταν οι πίσω και τελικά με πολλή δυσκολία καταφέραμε να φτάσουμε στο Mont Serein στις 3:00. Βέβαια είχαμε πει νωρίτερα ότι δεν είμαστε σε κατάσταση να συνεχίσουμε για κορυφή, έπρεπε να προστατεύσουμε κιόλας τα ποδάρια για την επόμενη εβδομάδα. Έτσι κι έγινε, ο υπόλοιπος κόσμος ξύπνησε κι εμείς την πέσαμε μέσα σε ένα από τα άδεια αντίσκηνα.

...αλλά όχι πριν κάνω μερικές προσπάθειες νυχτερινής φωτογραφίας. Ο πύργος στα αριστερά είναι
η κορυφή, τα φωτάκια κάτω είναι οι φακοί του κόσμου που ξεκινά για εκεί.

Το πρωί σηκωθήκαμε λίγο πριν επιστρέψουν οι άλλοι. Ευτυχώς που είχαμε προετοιμάσει πρωινάρα που θα τρώγαμε και καλά στην κορυφή. Μόλις γύρισαν μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και φύγαμε. Στον δρόμο κάναμε μόνο μια στάση στο Le Barroux και το κάστρο του, τα οποία και είχαμε σταμπάρει την προηγουμένη.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

...και το κάστρο του!

Από εκεί πάνω φαίνονται οι δύο ορεινοί γίγαντες του Νότου: Luberon (αριστερά, 1.256μ) και Alpilles (δεξιά 387μ).

Κι ένα παράθυρο ανθισμένο για τον αποχαιρετισμό.

Πάω για ύπνο. Χαίρετε.

Επιστροφή

Εμ τι, εκεί θα καθόμασταν; Έπρεπε να γυρίσουμε και σπίτι. Ξύπνημα με το πάσο μας, έχουμε όλη μέρα μπροστά. Αν το κάνουμε απευθείας σε ένα διωράκι είμαστε εκεί. Γιατί λοιπόν να το κάνουμε απευθείας;

Μαζεύουμε το αντίσκηνο, βάζουμε όλα τα συμπράγκαλα στο αυτοκίνητο, αποχαιρετιζόμαστε και παίρνουμε δρόμο. Πρώτη στάση το Florac, είναι δεν είναι μια δεκαριά χιλιόμετρα απόσταση. Το είχαμε δει όπως ερχόμασταν και φάνηκε ενδιαφέρον απ'έξω. Και ήταν.

Με τα νερά του...

Τις όμορφες γωνιές...

Τις ανηφοριές...

Και την γνήσια Ιταλική ατμόσφαιρα στις πιτσαρίες!

Κάπου εκεί βγήκαμε από την ενδεδειγμένη διαδρομή. Αντί να πάμε προς τα νοτιοανατολικά, φεύγουμε καρφί βόρεια για να κάνουμε αναγνωριστική στο βουνό. Αφού από παλιότερα έχουμε δει από όλες τις μεριές το Aigoual, ας δούμε τώρα και το Lozère, το δεύτερο σημαντικό (και ολίγον τι ψηλότερο) βουνό της περιοχής.

Πιάνουμε τον στενό δρόμο που ανηφορίζει προς το Pont-de-Montvert. Το Lozère φημίζεται για τα χρώματά του άνοιξη και φθινόπωρο. Είμαστε όμως λίγο νωρίς. Πριν μια βδομάδα χιόνισε στα ψηλά και δεν έχουν λουλουδιάσει όλα.

Τελικά δεν είναι κακό κι έτσι.

Στο Pont-de-Montvert στάση για ελαφρύ μεσημεριανό. Πήγε κιόλας 12!

Το Finiels βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κορυφή. Προφανώς δεν
πρόκειται για το Έβερεστ.

Οι φράχτες και τα λουλούδια είναι ό,τι πιο
κλισέ έχω δει από φωτό της περιοχής.

Μα τελείως κλισέ λέμε.

Κάπου εκεί περάσαμε από την άλλη πλευρά του βουνού και συνεχίσαμε να περνάμε μέσα από νανοχωριά.

Να ένα.

Και random κάστρα μέσα στην εξοχή.

Να ένα (κάστρο).

...ώσπου φτάσαμε στη λίμνη του Villefort (που έχει και αυτή κάστρο). Κάπου εκεί πήραμε και τον δρόμο για το σπίτι. Όπως λέγαμε, είναι ένα διωράκι. Από πού ξεκινάμε να μετράμε δεν είπαμε όμως!

Εκκίνηση. Θα σου πω σε μερικές μέρες για ποιο πράγμα.

Causse Méjean και κάτι υπόλοιπα

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση αφότου τα δύο σέικερ εφοδιάστηκαν με τα κατάλληλα φραπεδάκια. Σήμερα είχαμε λίγο περπάτημα, μια μικρή βόλτα για κανένα δίωρο. Άλλωστε η εκδρομή μας ήταν περισσότερο αναγνωριστική όσον αφορά την περιοχή (ψέμματα, το δάχτυλο του ποδιού μου δεν ήταν καλά και το προστάτευα ενόψει...). Πρώτος προορισμός μας το μικρό χωριό Laval-du-Tarn που βρίσκεται στην άκρη της Causse Sauveterre, την οποία είχαμε γυρίσει την προηγουμένη. 

Για να φτάσουμε εκεί όμως έπρεπε πρώτα να οδηγήσουμε μέσα από το φαράγγι, στην αντίθετη κατεύθυνση απ'ό,τι το προηγούμενο απόγευμα. Αυτήν τη φορά όμως είμασταν προετοιμασμένοι και καλύψαμε μερικά φωτογραφικά κενά.

Saint-Chély-du-Tarn

Sainte-Enimie αυτή τη φορά από καλύτερη/ψηλότερη γωνία.

(Ίσως θες να χαμηλώσεις τα ηχεία πριν βάλεις να παίξει το επόμενο...)

Έπειτα ακολούθησε ένα γερό φιδάκι που μας ανέβασε μέσα σε λίγα λεπτά μια πεντακοσαριά μέτρα ψηλότερα. Εκεί ο αέρας ήταν πιο έντονος και μας έκανε κάτι ωραία εφεδάκια στα καλλιεργημένα κομμάτια. (Παρακαλώ στο τέλος του βίντεο να δώσεις βάση στο ομαλό zoom-out του καλλιτέχνη. Ωραία ποιότητα κατασκευής αυτοί οι φακοί της Nikon, τι να πω...)

Κάπου εκεί λοιπόν βρίσκεται και το Laval-du-Tarn. Παρκάραμε μπροστά στην εκκλησία και ξεκινήσαμε την μικρή μας κυκλική βόλτα μέσα στους λόφους.

Το Laval από λίγο ψηλότερα

Αυτό θα πει σκιάχτρο. Το καπέλο του όμως είχε πέσει.

Λέλουδα

Δρομάκια

Επιστρέφοντας

...και μερικά μερακλίδικα σπίτια στο χωριό.

...κι ένα τελευταίο βίντεο με χορτάρια και αέρηδες:

Γρήγορο σνακ στα όρθια έξω από το αυτοκίνητο και φεύγουμε απευθείας. Πρέπει να κατεβούμε κάτω και να ανεβούμε στην απέναντι μεριά για να εξερευνήσουμε και την Causse Méjean.

• Causse:  από το Κέλτικο cala, calso που σημαίνει ασβεστολιθικό οροπέδιο.
• Méjean: από το Οξιτανικό mieg, mieja που σημαίνει μισό, στη μέση.

(Έτσι λέει ο οδηγός δηλαδή. Εμείς εδώ δεν λεξιλογούμε.  :Ρ)

Μετά από αρκετές και εντυπωσιακές στροφές σε ωραίους δρόμους-φιδάκια, χωρίς προστατευτικό από την πλευρά του γκρεμού, με βράχια να κρέμονται από πάνω και πλάτος ικανό να φιλοξενήσει ένα αυτοκίνητο πόλης και μια βέσπα, βγήκαμε απάνω.

Να, κάπως έτσι ο δρόμος (στα καλά του).

Σπίτια στην άκρη του φαραγγιού.

Στάση για ανεφοδιασμό σε νερό και φωτογραφίες στον Saint-Pierre-des-Tripiers (=Άγιος Πέτρος των πατσατζήδων). Επίτηδες το βγάλαν έτσι το χωριό; Το σίγουρο ήταν ότι έχει όμορφα πέτρινα σπίτια.

...και μια ωραία εκκλησία!

Μετά από λίγη ώρα οδήγησης το τοπίο άλλαξε εντελώς. Αυτό το οροπέδιο είναι λιγότερο δασωμένο και έχει πολλά μεγάλα βοσκοτόπια.

Μετά τις στροφές, τα ισιάδια.

Κλικ, να ανοίξει η πανοραμική.

Όπως είχαμε πει παλιότερα και για το Barjac, έτσι κι εδώ η περιοχή είναι πλούσια σε φυσικό αέριο που διάφοροι καλόβλεπαν. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τους τσομπαναραίους και όσους στάθηκαν πλάι τους. Έκτοτε κύλησε νερό στο αυλάκι και τελικά αποδείχτηκε ότι η μέθοδος με την οποία ήθελαν να βγάλουν το αέριο δεν ήταν και τόσο ασφαλής όσο ισχυρίζονταν. Ενημερωτικά, η χρήση του fracking απαγορεύτηκε δια νόμου στη Γαλλία το 2011. Ας ελπίσουμε να παραμείνει έτσι.

Άσχετο, αλλά όταν φτάσουμε αυτό το αμάξι στο Cabo da Roca θα το πετάξω στην
θάλασσα δηλώνοντας ότι πλέον έχει εκπληρώσει την αποστολή του. Επίσης, τι θα γίνει
εκεί στην Skoda, εγώ όλο διαφήμιση κάνω. Άντε, τα έξοδα τρέχουν!

Hures. Μόνο ο Clint Eastwood με το μουλάρι του λείπουν από εδώ.

Η γαλήνη του τοπίου πάνω από το Montbrun έρχεται σε αντίθεση με τα ουρλιαχτά
τρόμου που ακούγονταν κατά την κάθοδο σε αυτό.

Μετά από λίγα λεπτά οδήγησης ακόμα, η γύρα λάμβανε τέλος. Είχαμε όμως κάτι τελευταίες υποχρεώσεις πριν την τελευταία μας νύχτα στο Ispagnac. Η πρώτη ήταν να κάνουμε μια βόλτα μέχρι το Quézac, το διπλανό χωριό, πέντε λεπτά με τα πόδια.

Η εκκλησία δεν ήταν στο πρόγραμμα αλλά αποδείχτηκε όμορφη. Κι εδώ έγινε θαύμα
 με άγαλμα της Παναγίας που βρέθηκε σε πηγάδι κτλ κτλ...

Για τούτο δω πήγαμε. 14ου αιώνα, εξάτοξο. Βρίσκεται ανάμεσα στα δυο χωριά.

Αφού έπεσε το τελευταίο φως πάνω στο γεφύρι, επιστρέψαμε αλλά μόνο μέχρι την είσοδο του κάμπινγκ γιατί ο διαχειριστής είχε τάξει να ανοίξει ένα φιαλίδιο να δοκιμάσουμε κι εγώ του είχα τάξει τα τυριά που ψωνίσαμε την προηγουμένη. Εκεί ήταν ήδη και το ζευγάρι των Άγγλων, εξοπλισμένοι με την κιθάρα, το γιουκαλίλι και την ωραία φωνή. Βγήκε κι ένα καχόν, ενώ εμείς από την πλευρά μας δώσαμε τίμια αλλά μάταιη μάχη με ένα καζού και τελικά βολευτήκαμε με μαράκες.

Κι έτσι ο Γάλλος έγινε Λοράν, ο Άγγλος Εντ, η Αγγλίδα Σέρι και το βράδυ πέρασε με τραγούδι και συζήτηση σχετικά με την χρήση ελικοπτέρων στη μουσική και τους ταύρους που αμολάνε στους δρόμους μιας μικρής πόλης του Devon.

Φαραγγίτιδα

Οξεία και καλπάζουσα. Τρίτη βράδυ αναφέρεται πρώτη φορά κάτι για αντίσκηνο το σαββατοκύριακο. Την Τετάρτη η απόφαση έχει παρθεί: βουνά του Ardèche. Την Πέμπτη το βράδυ αλλάζει: φαράγγι του Tarn. Στα γρήγορα καθορίζεται το κάμπινγκ που θα μας φιλοξενήσει. Παρασκευή πρωί τσιμπάω και μια έξτρα μέρα άδεια για τη Δευτέρα. Στις 16:15 το αμάξι περιμένει στην είσοδο. Φεύγουμε καρφί.

Διάλειμμα για λίγη γεωγραφία: Τα Causses είναι μεγάλα οροπέδια σε υψόμετρο περίπου 1000μ, αποτελούμενα κυρίως από ασβεστολιθικά πετρώματα. Για αυτόν το λόγο τα ποτάμια που περνάνε από εκεί έχουν δημιουργήσει πολύ βαθιά φαράγγια. Εδώ έχει και εικόνα.

Για εκεί το βάλαμε κι εμείς, για την ακρίβεια στο Ispagnac όπου φτάσαμε μετά από δυόμιση ώρες περίπου. Το κάμπινγκ σχεδόν άδειο, λόγω κρύου η σεζόν άργησε να ξεκινήσει. Για την ακρίβεια είμαστε εμείς και ένα ζευγάρι εβδομηντάρηδων Βρετανών. Στήνουμε και καθόμαστε να φάμε βιαστικά γιατί νυχτώνει και μπορεί να μας ρίξει και βροχή.

Το ξενοδοχείο είναι πολλών αστέρων, τα έχουμε πει αυτά.

Ξαπλώνουμε και το ρίχνουμε στο διάβασμα ενώ έξω από το αντίσκηνο φυσάει δυνατός αέρας. Τουλάχιστον τώρα που καταργήσαμε το αερόστρωμα και κοιμόμαστε κάτω μπορώ να χωρέσω. Από τους γείτονες αρχίζει να ακούγεται κιθάρα. Τραγουδάει ωραία η κυρία. Μετά από λίγο ακούγεται και γιουκαλίλι. Μερακλήδες είναι, θα τα πάμε καλά.





Το πρωί σηκωνόμαστε και ξεκινάμε για το χωριό. Είναι μέρα αγοράς και πρέπει να πάρουμε μερικές προμήθειες πριν βγούμε στην γύρα. Πώς θα γινόταν άλλωστε, εδώ είναι Lozère, που σημαίνει τίγκα κτηνοτρόφοι. Άρα τυριά.

Ispagnac τέρμα κέντρο.

Η παλιά εκκλησία του χωριού. Πολύ παλιά όμως.
Η τέντα στήθηκε για το ετήσιο γεύμα μοσχαροκεφαλής. Ξεκινάει στις 10 το πρωί
 αλλά είπαμε να το προσπεράσουμε.

Τα παραθυράκια με τα σεμεδοκουρτινάκια, ωραία
λεπτομέρεια στο χωριό.

Ο τυράς.

Τρία μικρά κομμάτια τυρί πήραμε, για το συγκεκριμένο όμως ένιωσα περήφανος.

Συμπληρώσαμε με τα άλλα απαραίτητα: μαρούλι, κεράσια, ψωμί, κρασί, ήπιαμε κι έναν γρήγορο καφέ και φύγαμε να πάρουμε το αμάξι. Σήμερα το πρόγραμμα έχει περιήγηση στην Causse Sauveterre.

Ανηφορίζοντας φαίνεται το Ispagnac από ψηλά.

...και κάτι ομορφοκουρεμένα λιβαδάκια.

Διασχίσαμε μέρος του οροπεδίου και μπήκαμε στο δασωμένο του μέρος πριν αρχίσουμε την κάθοδο από την άλλη πλευρά. Πρώτος προορισμός το Mende, πρωτεύουσα του νομού με 16.000 κατοίκους, όχι αστεία!

Μπλιαχ.

Mende, σχεδόν κέντρο.

Ασυμμετρίες.

Ωραία πόλη. Μας έκανε εντύπωση το τελείως διαφορετικό ύφος της παρόλο που δεν είναι και τόσο μακριά από εμάς. Επίσης, είχε την εβδομαδιαία αγορά κι εκεί, οπότε προμηθευτήκαμε ένα ακόμη τυράκι κι ένα αλλαντικό για αργότερα. Φεύγουμε με πορεία και πάλι προς το οροπέδιο και την μικρή πόλη του Chanac, αφού κάνουμε μικρή παράκαμψη για ένα ντολμέν που δεν έλεγε και πολλά.

Επίσης στον δρόμο πετύχαμε και καμιά τριανταριά γύπες που πετούσαν σε κύκλους πάνω από τον δρόμο. Είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από την περιοχή, όπως μάθαμε αργότερα, αλλά τους προστάτευσαν και τώρα τα πάνε καλύτερα. Λογικά θα το κάναν αυτοί οι παλιο-οικολόγοι που αμολάνε και τα φίδια...

Όλα αυτά μέσα από κάτι τέτοιους δρόμους.

Μετά το Chanac κάνουμε γρήγορο non-stop πέρασμα από το Massegros, χωριό κατεξοχήν κτηνοτροφικό.

Μπεεεεε!

Και τι τα θέλουν τόσα πρόβατα; Φτιάχνουν φέτα. Μάλιστα το τυροκομείο τους ήταν το κέντρο της μάχης στον πόλεμο της φέτας πριν μερικά χρόνια. Τώρα πια ονομάζεται απλώς "πρόβειο τυρί". Νόστιμη είναι πάντως. Το κορίτσι δίπλα μου εντωμεταξύ έχει αρχίσει να παραδίδει και κουτουλάει, μάλλον χρειάζεται μεσημεριανό. Βγαίνουμε από το Lozère και μπαίνουμε Aveyron, τον 16ο νομό της Γαλλίας όπου πατάω το πόδι μου. Άντε, μείναν άλλοι 80 συν 5 (Ρεουνιόν, Μαρτινίκες και δε συμμαζεύεται). Αυτά για να δούμε την Μεσαιωνική πόλη του Sévérac-le-Château που βρίσκεται κατά κει.

Βόλτες στα σοκάκια.

Μικρές πλατείες.

Όπως προδίδει το όνομα, υπάρχει και κάστρο.

Η πόλη από το κάστρο.

Στο κατέβασμα από το κάστρο, στάση στα παγκάκια για γρήγορο πικνίκ. Μπορούμε τώρα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής μέσα από το φαράγγι. Πριν κατεβούμε, μια επίσκεψη στο σημείο θέας.

Το φαράγγι.

Εδώ κλικ για να ανοίξει. Πανοραμική, πανοραμικότατη.

Απέναντί μας η Causse Mejean. Αυτή αύριο, δεν τα κάνουμε όλα με τη μία!

Στον δρόμο μέσα στο φαράγγι οι στάσεις για χάζι και φωτογραφίες γίνονται κάθε 2-3 χιλιόμετρα.

Στο Les Vignes...

Στα κοτρώνια...

Η διαδρομή μέσα στο φαράγγι είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε.
Σκαμμένα βράχια, τουνελάκια και γκρεμίδια.

Η Sainte-Enimie είναι σούπερ-τουριστική αλλά έχει ωραίο γεφύρι.

...κι ωραίες γλάστρες!

Hauterives.

Prades. Φύγε από το κάδρο μου, διάολε!

Castelbouc. Από εδώ ξεκίνησαν όλα, όταν το είδα πέρυσι σε φωτογραφία.

Επιστρέψαμε πριν προλάβει να νυχτώσει. Ένα γρήγορο μπανάκι λοιπόν και βουρ για βραδινό με όσες προμήθειες έχουν απομείνει. Μετά βόλτα από την τηλεόραση του κάμπινγκ, όπου παρέα με τον νεαρό που το διαχειρίζεται παρακολουθούμε την Καστρ κόντρα στα προγνωστικά και με μεγάλη εμφάνιση του αρχηγού της να νικά την Τουλόν στον τελικό του ράγκμπι.

Έχουμε και λέμε: βραστό στάρι, ξερό κρεμμύδι, κόκκινη πιπεριά, Τζήζους από τη Λυών,
πανσετούλα καπνιστή, λίγο μπλε τυράκι πρόβειο, μια ιδέα Cantal και λίγο ψωμί ζυμωτό.
Κι ένα αυγό.

Τώρα που λέω για φαγητά: ψηφίζετε ακόμη!