Φαραγγίτιδα

Οξεία και καλπάζουσα. Τρίτη βράδυ αναφέρεται πρώτη φορά κάτι για αντίσκηνο το σαββατοκύριακο. Την Τετάρτη η απόφαση έχει παρθεί: βουνά του Ardèche. Την Πέμπτη το βράδυ αλλάζει: φαράγγι του Tarn. Στα γρήγορα καθορίζεται το κάμπινγκ που θα μας φιλοξενήσει. Παρασκευή πρωί τσιμπάω και μια έξτρα μέρα άδεια για τη Δευτέρα. Στις 16:15 το αμάξι περιμένει στην είσοδο. Φεύγουμε καρφί.

Διάλειμμα για λίγη γεωγραφία: Τα Causses είναι μεγάλα οροπέδια σε υψόμετρο περίπου 1000μ, αποτελούμενα κυρίως από ασβεστολιθικά πετρώματα. Για αυτόν το λόγο τα ποτάμια που περνάνε από εκεί έχουν δημιουργήσει πολύ βαθιά φαράγγια. Εδώ έχει και εικόνα.

Για εκεί το βάλαμε κι εμείς, για την ακρίβεια στο Ispagnac όπου φτάσαμε μετά από δυόμιση ώρες περίπου. Το κάμπινγκ σχεδόν άδειο, λόγω κρύου η σεζόν άργησε να ξεκινήσει. Για την ακρίβεια είμαστε εμείς και ένα ζευγάρι εβδομηντάρηδων Βρετανών. Στήνουμε και καθόμαστε να φάμε βιαστικά γιατί νυχτώνει και μπορεί να μας ρίξει και βροχή.

Το ξενοδοχείο είναι πολλών αστέρων, τα έχουμε πει αυτά.

Ξαπλώνουμε και το ρίχνουμε στο διάβασμα ενώ έξω από το αντίσκηνο φυσάει δυνατός αέρας. Τουλάχιστον τώρα που καταργήσαμε το αερόστρωμα και κοιμόμαστε κάτω μπορώ να χωρέσω. Από τους γείτονες αρχίζει να ακούγεται κιθάρα. Τραγουδάει ωραία η κυρία. Μετά από λίγο ακούγεται και γιουκαλίλι. Μερακλήδες είναι, θα τα πάμε καλά.





Το πρωί σηκωνόμαστε και ξεκινάμε για το χωριό. Είναι μέρα αγοράς και πρέπει να πάρουμε μερικές προμήθειες πριν βγούμε στην γύρα. Πώς θα γινόταν άλλωστε, εδώ είναι Lozère, που σημαίνει τίγκα κτηνοτρόφοι. Άρα τυριά.

Ispagnac τέρμα κέντρο.

Η παλιά εκκλησία του χωριού. Πολύ παλιά όμως.
Η τέντα στήθηκε για το ετήσιο γεύμα μοσχαροκεφαλής. Ξεκινάει στις 10 το πρωί
 αλλά είπαμε να το προσπεράσουμε.

Τα παραθυράκια με τα σεμεδοκουρτινάκια, ωραία
λεπτομέρεια στο χωριό.

Ο τυράς.

Τρία μικρά κομμάτια τυρί πήραμε, για το συγκεκριμένο όμως ένιωσα περήφανος.

Συμπληρώσαμε με τα άλλα απαραίτητα: μαρούλι, κεράσια, ψωμί, κρασί, ήπιαμε κι έναν γρήγορο καφέ και φύγαμε να πάρουμε το αμάξι. Σήμερα το πρόγραμμα έχει περιήγηση στην Causse Sauveterre.

Ανηφορίζοντας φαίνεται το Ispagnac από ψηλά.

...και κάτι ομορφοκουρεμένα λιβαδάκια.

Διασχίσαμε μέρος του οροπεδίου και μπήκαμε στο δασωμένο του μέρος πριν αρχίσουμε την κάθοδο από την άλλη πλευρά. Πρώτος προορισμός το Mende, πρωτεύουσα του νομού με 16.000 κατοίκους, όχι αστεία!

Μπλιαχ.

Mende, σχεδόν κέντρο.

Ασυμμετρίες.

Ωραία πόλη. Μας έκανε εντύπωση το τελείως διαφορετικό ύφος της παρόλο που δεν είναι και τόσο μακριά από εμάς. Επίσης, είχε την εβδομαδιαία αγορά κι εκεί, οπότε προμηθευτήκαμε ένα ακόμη τυράκι κι ένα αλλαντικό για αργότερα. Φεύγουμε με πορεία και πάλι προς το οροπέδιο και την μικρή πόλη του Chanac, αφού κάνουμε μικρή παράκαμψη για ένα ντολμέν που δεν έλεγε και πολλά.

Επίσης στον δρόμο πετύχαμε και καμιά τριανταριά γύπες που πετούσαν σε κύκλους πάνω από τον δρόμο. Είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από την περιοχή, όπως μάθαμε αργότερα, αλλά τους προστάτευσαν και τώρα τα πάνε καλύτερα. Λογικά θα το κάναν αυτοί οι παλιο-οικολόγοι που αμολάνε και τα φίδια...

Όλα αυτά μέσα από κάτι τέτοιους δρόμους.

Μετά το Chanac κάνουμε γρήγορο non-stop πέρασμα από το Massegros, χωριό κατεξοχήν κτηνοτροφικό.

Μπεεεεε!

Και τι τα θέλουν τόσα πρόβατα; Φτιάχνουν φέτα. Μάλιστα το τυροκομείο τους ήταν το κέντρο της μάχης στον πόλεμο της φέτας πριν μερικά χρόνια. Τώρα πια ονομάζεται απλώς "πρόβειο τυρί". Νόστιμη είναι πάντως. Το κορίτσι δίπλα μου εντωμεταξύ έχει αρχίσει να παραδίδει και κουτουλάει, μάλλον χρειάζεται μεσημεριανό. Βγαίνουμε από το Lozère και μπαίνουμε Aveyron, τον 16ο νομό της Γαλλίας όπου πατάω το πόδι μου. Άντε, μείναν άλλοι 80 συν 5 (Ρεουνιόν, Μαρτινίκες και δε συμμαζεύεται). Αυτά για να δούμε την Μεσαιωνική πόλη του Sévérac-le-Château που βρίσκεται κατά κει.

Βόλτες στα σοκάκια.

Μικρές πλατείες.

Όπως προδίδει το όνομα, υπάρχει και κάστρο.

Η πόλη από το κάστρο.

Στο κατέβασμα από το κάστρο, στάση στα παγκάκια για γρήγορο πικνίκ. Μπορούμε τώρα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής μέσα από το φαράγγι. Πριν κατεβούμε, μια επίσκεψη στο σημείο θέας.

Το φαράγγι.

Εδώ κλικ για να ανοίξει. Πανοραμική, πανοραμικότατη.

Απέναντί μας η Causse Mejean. Αυτή αύριο, δεν τα κάνουμε όλα με τη μία!

Στον δρόμο μέσα στο φαράγγι οι στάσεις για χάζι και φωτογραφίες γίνονται κάθε 2-3 χιλιόμετρα.

Στο Les Vignes...

Στα κοτρώνια...

Η διαδρομή μέσα στο φαράγγι είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε.
Σκαμμένα βράχια, τουνελάκια και γκρεμίδια.

Η Sainte-Enimie είναι σούπερ-τουριστική αλλά έχει ωραίο γεφύρι.

...κι ωραίες γλάστρες!

Hauterives.

Prades. Φύγε από το κάδρο μου, διάολε!

Castelbouc. Από εδώ ξεκίνησαν όλα, όταν το είδα πέρυσι σε φωτογραφία.

Επιστρέψαμε πριν προλάβει να νυχτώσει. Ένα γρήγορο μπανάκι λοιπόν και βουρ για βραδινό με όσες προμήθειες έχουν απομείνει. Μετά βόλτα από την τηλεόραση του κάμπινγκ, όπου παρέα με τον νεαρό που το διαχειρίζεται παρακολουθούμε την Καστρ κόντρα στα προγνωστικά και με μεγάλη εμφάνιση του αρχηγού της να νικά την Τουλόν στον τελικό του ράγκμπι.

Έχουμε και λέμε: βραστό στάρι, ξερό κρεμμύδι, κόκκινη πιπεριά, Τζήζους από τη Λυών,
πανσετούλα καπνιστή, λίγο μπλε τυράκι πρόβειο, μια ιδέα Cantal και λίγο ψωμί ζυμωτό.
Κι ένα αυγό.

Τώρα που λέω για φαγητά: ψηφίζετε ακόμη!