Causse Méjean και κάτι υπόλοιπα

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση αφότου τα δύο σέικερ εφοδιάστηκαν με τα κατάλληλα φραπεδάκια. Σήμερα είχαμε λίγο περπάτημα, μια μικρή βόλτα για κανένα δίωρο. Άλλωστε η εκδρομή μας ήταν περισσότερο αναγνωριστική όσον αφορά την περιοχή (ψέμματα, το δάχτυλο του ποδιού μου δεν ήταν καλά και το προστάτευα ενόψει...). Πρώτος προορισμός μας το μικρό χωριό Laval-du-Tarn που βρίσκεται στην άκρη της Causse Sauveterre, την οποία είχαμε γυρίσει την προηγουμένη. 

Για να φτάσουμε εκεί όμως έπρεπε πρώτα να οδηγήσουμε μέσα από το φαράγγι, στην αντίθετη κατεύθυνση απ'ό,τι το προηγούμενο απόγευμα. Αυτήν τη φορά όμως είμασταν προετοιμασμένοι και καλύψαμε μερικά φωτογραφικά κενά.

Saint-Chély-du-Tarn

Sainte-Enimie αυτή τη φορά από καλύτερη/ψηλότερη γωνία.

(Ίσως θες να χαμηλώσεις τα ηχεία πριν βάλεις να παίξει το επόμενο...)

Έπειτα ακολούθησε ένα γερό φιδάκι που μας ανέβασε μέσα σε λίγα λεπτά μια πεντακοσαριά μέτρα ψηλότερα. Εκεί ο αέρας ήταν πιο έντονος και μας έκανε κάτι ωραία εφεδάκια στα καλλιεργημένα κομμάτια. (Παρακαλώ στο τέλος του βίντεο να δώσεις βάση στο ομαλό zoom-out του καλλιτέχνη. Ωραία ποιότητα κατασκευής αυτοί οι φακοί της Nikon, τι να πω...)

Κάπου εκεί λοιπόν βρίσκεται και το Laval-du-Tarn. Παρκάραμε μπροστά στην εκκλησία και ξεκινήσαμε την μικρή μας κυκλική βόλτα μέσα στους λόφους.

Το Laval από λίγο ψηλότερα

Αυτό θα πει σκιάχτρο. Το καπέλο του όμως είχε πέσει.

Λέλουδα

Δρομάκια

Επιστρέφοντας

...και μερικά μερακλίδικα σπίτια στο χωριό.

...κι ένα τελευταίο βίντεο με χορτάρια και αέρηδες:

Γρήγορο σνακ στα όρθια έξω από το αυτοκίνητο και φεύγουμε απευθείας. Πρέπει να κατεβούμε κάτω και να ανεβούμε στην απέναντι μεριά για να εξερευνήσουμε και την Causse Méjean.

• Causse:  από το Κέλτικο cala, calso που σημαίνει ασβεστολιθικό οροπέδιο.
• Méjean: από το Οξιτανικό mieg, mieja που σημαίνει μισό, στη μέση.

(Έτσι λέει ο οδηγός δηλαδή. Εμείς εδώ δεν λεξιλογούμε.  :Ρ)

Μετά από αρκετές και εντυπωσιακές στροφές σε ωραίους δρόμους-φιδάκια, χωρίς προστατευτικό από την πλευρά του γκρεμού, με βράχια να κρέμονται από πάνω και πλάτος ικανό να φιλοξενήσει ένα αυτοκίνητο πόλης και μια βέσπα, βγήκαμε απάνω.

Να, κάπως έτσι ο δρόμος (στα καλά του).

Σπίτια στην άκρη του φαραγγιού.

Στάση για ανεφοδιασμό σε νερό και φωτογραφίες στον Saint-Pierre-des-Tripiers (=Άγιος Πέτρος των πατσατζήδων). Επίτηδες το βγάλαν έτσι το χωριό; Το σίγουρο ήταν ότι έχει όμορφα πέτρινα σπίτια.

...και μια ωραία εκκλησία!

Μετά από λίγη ώρα οδήγησης το τοπίο άλλαξε εντελώς. Αυτό το οροπέδιο είναι λιγότερο δασωμένο και έχει πολλά μεγάλα βοσκοτόπια.

Μετά τις στροφές, τα ισιάδια.

Κλικ, να ανοίξει η πανοραμική.

Όπως είχαμε πει παλιότερα και για το Barjac, έτσι κι εδώ η περιοχή είναι πλούσια σε φυσικό αέριο που διάφοροι καλόβλεπαν. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τους τσομπαναραίους και όσους στάθηκαν πλάι τους. Έκτοτε κύλησε νερό στο αυλάκι και τελικά αποδείχτηκε ότι η μέθοδος με την οποία ήθελαν να βγάλουν το αέριο δεν ήταν και τόσο ασφαλής όσο ισχυρίζονταν. Ενημερωτικά, η χρήση του fracking απαγορεύτηκε δια νόμου στη Γαλλία το 2011. Ας ελπίσουμε να παραμείνει έτσι.

Άσχετο, αλλά όταν φτάσουμε αυτό το αμάξι στο Cabo da Roca θα το πετάξω στην
θάλασσα δηλώνοντας ότι πλέον έχει εκπληρώσει την αποστολή του. Επίσης, τι θα γίνει
εκεί στην Skoda, εγώ όλο διαφήμιση κάνω. Άντε, τα έξοδα τρέχουν!

Hures. Μόνο ο Clint Eastwood με το μουλάρι του λείπουν από εδώ.

Η γαλήνη του τοπίου πάνω από το Montbrun έρχεται σε αντίθεση με τα ουρλιαχτά
τρόμου που ακούγονταν κατά την κάθοδο σε αυτό.

Μετά από λίγα λεπτά οδήγησης ακόμα, η γύρα λάμβανε τέλος. Είχαμε όμως κάτι τελευταίες υποχρεώσεις πριν την τελευταία μας νύχτα στο Ispagnac. Η πρώτη ήταν να κάνουμε μια βόλτα μέχρι το Quézac, το διπλανό χωριό, πέντε λεπτά με τα πόδια.

Η εκκλησία δεν ήταν στο πρόγραμμα αλλά αποδείχτηκε όμορφη. Κι εδώ έγινε θαύμα
 με άγαλμα της Παναγίας που βρέθηκε σε πηγάδι κτλ κτλ...

Για τούτο δω πήγαμε. 14ου αιώνα, εξάτοξο. Βρίσκεται ανάμεσα στα δυο χωριά.

Αφού έπεσε το τελευταίο φως πάνω στο γεφύρι, επιστρέψαμε αλλά μόνο μέχρι την είσοδο του κάμπινγκ γιατί ο διαχειριστής είχε τάξει να ανοίξει ένα φιαλίδιο να δοκιμάσουμε κι εγώ του είχα τάξει τα τυριά που ψωνίσαμε την προηγουμένη. Εκεί ήταν ήδη και το ζευγάρι των Άγγλων, εξοπλισμένοι με την κιθάρα, το γιουκαλίλι και την ωραία φωνή. Βγήκε κι ένα καχόν, ενώ εμείς από την πλευρά μας δώσαμε τίμια αλλά μάταιη μάχη με ένα καζού και τελικά βολευτήκαμε με μαράκες.

Κι έτσι ο Γάλλος έγινε Λοράν, ο Άγγλος Εντ, η Αγγλίδα Σέρι και το βράδυ πέρασε με τραγούδι και συζήτηση σχετικά με την χρήση ελικοπτέρων στη μουσική και τους ταύρους που αμολάνε στους δρόμους μιας μικρής πόλης του Devon.